ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Το Παιχνίδι της Χαράς και άλλα βασανιστικά ερωτήματα»

Ποιος φοβάται το σύνδρομο της Πολυάννας στην Ελλάδα του 2013;

Αν έχετε την τύχη να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει πως ο κόσμος δεν τελείωσε την 21^η Δεκεμβρίου, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, το έκτρωμα που αποκαλούν «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει ακόμα και η πτώση της θερμοκρασίας μένει να μας θυμίζει το μήνα του χρόνου που κάποτε γιορτάζαμε…

Αντικειμενικά τώρα, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Είναι αφορμή για γιορτή. Αφήνοντας το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας κατά μέρους, θα περιοριστώ στο εμπορικά επιφανειακό, καπιταλιστικό για τους φανατικούς αριστερούς, ανούσιο και κενό για τους ψαγμένους κουλτουριάρηδες, που όμως, ειδικά στην περίοδο που διανύει η χώρα μας, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία αναζωπύρωσης των ψηγμάτων χαμόγελου, καλής διάθεσης και στοιχειώδους ευγένειας που μας έχουν απομείνει.

Δε μας κατηγορώ για την κατήφεια, τη μιζέρια και τη θλίψη που μας διακατέχει. Πώς να κρίνεις αυστηρά τόσους ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν να επιβιώσουν με λίγα ή καθόλου χρήματα, απλήρωτοι ή άνεργοι, με οικογένεια και παιδιά ή εντελώς μόνοι…

Ωστόσο, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι άτιμο πράγμα κι εμείς τα κοριτσάκια το μάθαμε από μικρά όταν οι μαμάδες μας -συνήθως με το ζόρι – μας έβαζαν να διαβάσουμε -ή ακόμα χειρότερα, μας διάβαζαν- την Πολυάννα, το καταραμένο «Παιχνίδι της Χαράς» και τους υπόλοιπους τόμους που περιέγραφαν την αδιάφορα πολυτάραχη ζωή της.

Για τα αγόρια και τους τυχερούς που αγνοούν της… Έλενορ Πόρτερ το ανάγνωσμα, η Πολυάννα είναι ο Βασιλάκης Καΐλας της αμερικάνικης κλασσικής παιδικής λογοτεχνίας. Κατατρεγμένη, ορφανή και χτυπημένη από τη μοίρα, ετών επτά, εφευρίσκει ένα παιχνίδι για να αντιμετωπίζει τις κακουχίες της ζωής στο αθώο της μυαλουδάκι. Το ονομάζει «Το παιχνίδι της Χαράς» και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία πάγια κρίση υπεραισιοδοξίας, όπου ακόμα και όταν όλα πηγαίνουν κατά διαόλου, εκείνη πάντα πρέπει να βρίσκει κάτι για το οποίο είναι χαρούμενη και ευγνώμων.

Εάν έκανα κριτική στο βιβλίο, θα το έφερνα σε αντιπαραβολή με το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» και την εφαρμογή του εν λόγω παιχνιδιού στη δική της περίπτωση. Ωστόσο, επειδή ο Σπύρος κάνει καταπληκτική δουλειά στη σελίδα 32 του «Άρθρου», θα το αποφύγω. Άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Εξ απαλών ονύχων, κορόιδευα αυτό το «Παιχνίδι», πεισματικά αρνούμενη να το εφαρμόσω, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της μητέρας μου. Και να, που μετά από λίγα ή πολλά χρόνια, επανέρχομαι και επανατοποθετούμαι.

Σε μια ίσως διασκευασμένη εκδοχή του το «Παιχνίδι της Χαράς», θα μπορούσε να αποτελέσει μια ακτίνα φωτός στη μαυρίλα της εορταστικής -και όχι μόνο- περιόδου. Και εν τέλει, δεν είναι λίγο αλήθεια πως μέσα σε όλες τις αναποδιές, τις αναβροχιές και τα χαλάσματα, μπορούμε να σκεφτούμε κάτι για το οποίο είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει στη ζωή μας;

Καλά Χριστούγεννα!

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Κάλλιο φλώροι, παρά φόροι;»

Εν αναμονή του νέου φορολογικού σχεδίου, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρώγοντας ποπ κορν στον καναπέ μας, ενώ μια χιλιετία πριν…

Αντιλαμβάνομαι, μα δε δικαιολογώ, το συναίσθημα της απάθειας που διακατέχει πλέον την πλειοψηφία των Ελλήνων, σε ό,τι αφορά τα νέα φορολογικά μέτρα και όχι μόνο. Ναι, έχουμε απηυδήσει, το βιοτικό μας επίπεδο έχει γίνει ένα με τον πάτο και τα όνειρά μας στοιβάζονται σε λίστες αναμονής και ελπίδας. Ένας ολόκληρος λαός μαζικά έχει πατήσει το κουμπί του Fast-forward, ευελπιστώντας πως στο μέλλον τα πράγματα θα φτιάξουν. Κι αναρωτιέμαι, πως; Θέτοντας έναν αυτόματο πιλότο σε λειτουργία ή μήπως με το να αφεθούμε στα… πλαδαρά –συνήθως- μπράτσα πολιτικών και λοιπών παραγόντων;

Μια νέα αρχή, υπόσχεται η κυβέρνηση, θέτοντας μηδενική βάση στην εκπόνηση του φορολογικού νομοσχεδίου. Κοινώς, το μηδέν θα κάνουν κύκλο και εκεί μέσα θα (μας) χορεύουν. Το σίγουρο είναι πως, όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που εργάζονται για 300 ή 400 ευρώ δεν νοείται να του βουτάς το 45% ούτε για να φτιάξεις πεζοδρόμια, ούτε καν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Άλλωστε, αυτά είναι τα ευρωπαϊκά πρότυπα που… μας «έταζαν»; Ή μήπως ξέχασαν με βάση ποιους μισθούς αντιστοιχούν τα εν λόγω ποσοστά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και ενώ συλλογίζομαι πως και να βγούμε για πολλοστή -εις τον κύβο- φορά στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε , κανενός το αυτί δε θα ιδρώσει, θυμήθηκα την ιστορία της Λαίδης Γκοντάιβα (Lady Godiva).

Η εν λόγω κυρία ήταν χαρωπή κι αποκατεστημένη σύζυγος του κόμη της Μερκίας, ευγενής και του λόγου της, κάπου στα μέσα του 11^ου αιώνα. Σύμφωνα με τον χρονικογράφο Ρότζερ του Ουέντοβερ, ο κόμης την είχε ακούσει από την εξουσία και επέβαλλε τσουχτερότατους φόρους στους κατοίκους της περιοχής. Η Λαίδη όμως, που είχε και πολιτική συνείδηση και ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλανθρωπίας, τον άρχισε στην κρεβατομουρμούρα και τους λυσσιστρατισμούς, προσπαθώντας να τον πείσει να μειώσει τη δυσβάσταχτη φορολογία.

Αν και πολλά λένε για τους Άγγλους, ο Κόμης την ήθελε τη γυναικούλα του, και προκειμένου να θυσιάσει τη συζυγική κλίνη στο βωμό της εξουσίας, της υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιούσε το αίτημά της εάν εκείνη ίππευε γυμνή στους δρόμους της πόλης. Όπερ και εγένετο λοιπόν. Και όπως λέει και η αγγλική φράση, η Λαίδη Γκοντάιβα, έσωσε την ημέρα.

Όλα αυτά συνέβησαν πριν από μία περίπου χιλιετία σε μία κομητεία. Σε ένα… (τύποις) δημοκρατικό κράτος, εν έτη 2012, κανείς δε θα ξεβρακωθεί για το κοινό καλό;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Το παραλήρημα μιας δυνητικής ψηφοφόρου

«Είμαι κι εγώ στη μισή Αθήνα που δεν έχει πάει με τον Τατσόπουλο. Γιατί Πέτρο, λίγη σου πέφτω;»

Πιπέρι στο στόμα

Το περιοδικό Crash έπεσε απ’ τα τρεμάμενα χέρια μου και προσγειώθηκε σχεδόν αθόρυβα στο ασπρόμαυρο χαλί. Το παραδέχομαι. Ήμουν κι εγώ μέσα στους κακεντρεχείς που απομόνωσαν την επίμαχη δήλωση (βλέπε «Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και η Χ.Α. με λέει αδελφή») μέσα από μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα και κατά τα λοιπά αποκαλυπτική συνέντευξη. Αναρωτιέμαι, αν η ανατροφή, το ήθος, η εμφάνιση και το τρίπτυχο γαλλικά-μπαλέτο-πιάνο δεν ήταν αρκετά, με αποτέλεσμα να με κατατάξουν στην απόκληρη μερίδα της υπόλοιπης Αθήνας που δε γεύτηκε τους καρπούς του Πέτρου Τατσόπουλου. Γιατί Πέτρο;

Η καρδιά του κτήνους

Έχω ένα φίλο που στα 50 του αποφάσισε πως τον ελκύουν άνθρωποι του ίδιου φύλου. Δεν ξέρω αν είχε πάρει τη μισή Αθήνα, το μισό Λονδίνο ή το μισό Μπακού. Γνωρίζω ωστόσο ότι ανέκαθεν ήταν εντόνως σεξουαλικά δραστήριος. Αποφασίζω να απευθυνθώ σε εκείνον, μήπως καταφέρει να λύσει το γόρδιο δεσμό που δημιουργήθηκε στις δέσμες νευραξόνων του εγκεφάλου μου. «Δηλαδή, αν είσαι αδελφή, δεν μπορείς να έχεις πηδήξει τη μισή Αθήνα;», αναρωτήθηκα. Μου είπε να ρωτήσω γνωστό βουλευτή της ΝΔ που το επώνυμό του παραπέμπει σε πλατωνική θεωρία. Αποφάσισα πως ίσως δεν ήθελα να ξέρω. Μερικά πράγματα πρέπει να μένουν κρυμμένα κάτω από το ασπρόμαυρο χαλί. Είναι ένας λόγος άλλωστε που το χαλί και το χάλι έχουν έναν τόνο διαφορά.

Η κακία των γηγενών

Ο ρόλος του κάθε ανθρώπου καθορίζει και τα λεγόμενά του. Δεν χρειάζεται να είσαι πουριτανός για να κατακρίνεις μια δήλωση υποψήφια στο διαγωνισμό «Καλύτερη Ατάκα Πολιτικού 2012». Χρειάζεται να μην είσαι ομοφοβικός, κομπλεξικός και νάρκισσος. Αλλιώς θα καταλήξεις κι εσύ υπόλογος στο κόμμα σου, υπόλογος στους αναγνώστες και τους υποστηρικτές του. Άλλωστε, ευνουχισμός δεν είναι να σε κράζει το πανελλήνιο επειδή πήδηξες τη μισή Αθήνα. Ευνουχιστικό είναι να απαντάς επί προσωπικού, αναιρώντας την πολιτική σου ιδιότητα. Ο αγώνας ενάντια στη Χρυσή Αυγή δε στέρεψε από επιχειρήματα Πέτρο.

Late Night in Athens #1

Σύνταγμα ώρα 3.20 - Επιβιβάστηκα σε ταξί με προορισμό το Χολαργό. Ο οδηγός, γύρω στα 38 με 40, με νεανική εμφάνιση και ένα βλέμμα απόγνωσης. Φυσούσε, ξεφυσούσε, απαντούσε στο τηλέφωνό του μονολεκτικά, και κοιτούσε το δρόμο αφηρημένα. Αναρωτήθηκα, το ομολογώ, ωστόσο θεώρησα πως έπρεπε να αφήσω την αδιακρισία κατά μέρους, ώρα που είναι.

Στο φανάρι του Χίλτον, μου ζητάει τσιγάρο. Το ανάβει με τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, με κοιτάζει και μου λέει : "Έχεις καψουρευτεί ποτέ; Φαίνεσαι μικρή...". Του απαντώ "Δεν ξέρω". Ντράπηκα. "Η καψούρα της ζωής μου είναι σε ένα μαγαζί στο Περιστέρι", μου λέει. "Χωρίσαμε πριν 5 μήνες, αλλά ξέρω πως είναι Αυτή". Εκεί πήρα θάρρος. Με ύφος Τένιας Μακρή του αποκρίνομαι : "Ε και τι κάθεσαι, άντε να τη βρεις! Αλλιώς δεν θα μάθεις ποτέ αν όντως είναι Αυτή".
 

Πύργος Αθηνών ώρα 3.27 - Επιβιβάζομαι σε ταξί με προορισμό τον Χολαργό.

Καλή τύχη μεγάλε! Ελπίζω να ήταν όντως αυτή!

Το μέλλον απ’ το παρελθόν

«Ενταύθα κείνται» τα έντυπα που άλλοτε συντρόφευαν τον κυριακάτικο καφέ μας…

 

 Αδιαμφισβήτητα, το διαδίκτυο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Από τα social networks, τα ενημερωτικά sites και το youtube μέχρι τα διαδικτυακά ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά κανάλια, πληθώρα σελίδων παρελαύνει καθημερινά από τις οθόνες του υπολογιστή μας. Ως εκ τούτου, ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία, ένα νέο τοπίο «κρίσης» διαμορφώνεται στα ΜΜΕ, κυρίως σε ότι αφορά το χώρο των εντύπων (προς το παρόν). Τα αίτια πολλά, μα η ουσία μία.

Διαδικτυακή ενημέρωση

Καθημερινά παρατηρείται ραγδαία αύξηση των ενημερωτικών σελίδων στο διαδίκτυο. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας, αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα αντικατάστασης του παραδοσιακού τύπου από τον ηλεκτρονικό. Και είναι απόλυτα λογικό, τόσο από την πλευρά των καταναλωτών όσο και από την πλευρά των επιχειρηματιών. Οι μεν, γλιτώνουν το χρηματικό αντίτιμο της αγοράς μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού, εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητά να ενημερωθούν σερφάροντας για το θέμα που τους ενδιαφέρει, ενώ έχουν πρόσβαση σε αυξημένη ποσότητα πληροφοριών. Οι δε, από την άλλη, μειώνουν το κόστος της γραφικής ύλης, του προσωπικού και φυσικά του χώρου εργασίας έχοντας μία διαδικτυακή εφημερίδα στην οποία απασχολούνται χαμηλόμισθοι δημοσιογράφοι, που εργάζονται απ’ το χώρο τους  ή ακόμα και πολίτες που γράφουν οικειοθελώς. Άλλωστε η «δημοσιογραφία των πολιτών» αποτελεί προϊόν ανάπτυξης του διαδικτύου, δίνοντας αφενός βήμα έκφρασης, την ίδια ώρα όμως τρέφοντας ένα κύμα αφερεγγυότητας, ανωνυμίας και διαστρέβλωσης της είδησης.

Προάγγελος του μέλλοντος

Αν, τη δεκαετία του ’40, έλεγες σε κάποιον πως 30 χρόνια μετά ο άνθρωπος θα έφτανε στο φεγγάρι (και όλος ο πλανήτης θα το παρακολουθούσε σε live μετάδοση με κομμένη την ανάσα), το πιθανότερο είναι να κατέληγες σε κάποιο φρενοκομείο δεμένος πισθάγκωνα. Σε μικρότερο βαθμό, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τη μετουσίωση της πληροφορίας και των Μέσων σε μια πιο εξελιγμένη μορφή, που συμβαδίζει με την πρόοδο της τεχνολογίας. Η ψυχολογία διδάσκει πως, ο ανθρώπινος εγκέφαλος θέλει το χρόνο του για να χωνέψει κάθε είδους αλλαγή. Αντί λοιπόν, να μεμψιμοιρούμε για τα… χαμένα Μέσα, τη νοσταλγική μυρωδιά τυπωμένου χαρτιού και τα αποτυπώματα μελανιού στα δάχτυλά μας, ας πάρουμε το χρόνο μας κι ας δούμε θετικά την αναπόφευκτη εξέλιξη των ΜΜΕ. Και που ξέρετε; Μπορεί σε 20 χρόνια το διαδίκτυο να επεκταθεί και… σε γειτονικούς πλανήτες!

Του κλήρου τα εννιάμερα

Μετά την αντισύλληψη, στο στόχαστρο της Εκκλησίας και η πεολειχία. Μια ιστορία συνωμοσίας στα χρόνια της οικονομικής χολέρας.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται αν τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός αποτελεί προϊόν ενός πειράματος που στόχο έχει τη μαζική συρρίκνωση βασικών ανθρώπινων αναγκών. Εδώ θα διαβάσετε όλη την αλήθεια. Εμπνευστές και δημιουργοί του εν λόγω πειράματος, ένας παχύσαρκος μασόνος πολιτικός, ένας λιπόσαρκος ρασοφόρος και ένας αστέρας του διεθνούς jet set που ονειρεύεται να αγοράσει τη Μύκονο. Οι προαναφερθέντες συναντήθηκαν μια νύχτα στη Νάπολι όπου υπό την προστασία της μαφίας, υπογράφηκε η Συνθήκη ΜΑΚΑΡΟΝΙ. Σύμφωνα με αυτή, ο στόχος των επόμενων δέκα ετών ήταν η εξάλειψη των δύο θεμελιωδών αναγκών των Ελλήνων : του φαγητού και του σεξ. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τους την εξυπνοπουλίαση του λαού αυτού, ήταν ζωτικής σημασίας να κινηθούν ύπουλα και υπογείως. 

Την αρχή έκαναν με τη… φαινομενικά παγκόσμια οικονομική κρίση. Το πρώτο χτύπημα ήταν επιτυχές, με αποτέλεσμα ο Έλληνας σήμερα να θυμάται τις γουρουνοπούλες και τα σουβλιστά αρνιά, από παλιές φωτογραφίες, σχολικά βιβλία και παλιά περιοδικά μαγειρικής. Και τώρα, αγαπητοί αναγνώστες ήρθε και το δεύτερο χτύπημα. Βασιζόμενοι στην πιστή υπακοή των Ελλήνων στο ρητό «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», χρημάτισαν αμερικάνικη εταιρία, η οποία δε δίστασε να δημοσιεύσει ψευδή μελέτη με θέμα τους κινδύνους της πεολειχίας. 

Κι εκεί που ο ρασοφόρος έπινε το φραπέ του, ενώ τόσα χρόνια οι δύο εκ των τριών της ομάδος δούλευαν σκληρά, έλαβε κωδικοποιημένο -σε άπταιστα greeklish- SMS πως ήρθε η ώρα να αναλάβει δράση. Εννιά ολόκληρες μέρες πάλευε να πείσει γραμματείς και φαρισαίους να δημοσιεύσουν την επιστολή του, εννιά ολόκληρες μέρες τον παρέπεμπαν απ’τον Άννα στον Καϊάφα καθ’ ότι ου της γραφειοκρατίας ουκ έσται τέλος. Ιδρωμένος, κατάκοπος μα νικητής αναδείχθηκε σήμερα ολοκληρώνοντας το έργο της Ι(Γ)ερής αυτής Τριάδος. 

Ως εκ του αποτελέσματος, από αύριο οι Έλληνες δε θα απολαμβάνουν τη θεόσδοτο χάρη της συνουσίας όπως παλιά. Υπακούοντας στις πατερικές ρήσεις και διδαχές, θα σκύψουν το κεφάλι (οι άνδρες και τα δύο) στο όνομα Πατήρ, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Η φιλεύσπλαχνος Εκκλησία παρ’όλα αυτά, επειδή ποτέ δεν εγκαταλείπει το ποίμνιό της (ακόμα και ούσα κοινωνός της Συνθήκης ΜΑΚΑΡΟΝΙ) θα προβάλει κάθε Κυριακή μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ταινίες κινέζικης προελεύσεως ώστε τουλάχιστον να χορταίνει το μάτι τον πιστών. Διότι, το στομάχι και το βρακί συμφέρει να παραμείνουν άδεια για καιρό.

ΑΜΗΝ     

«Αναζητώντας την Ιθάκη»

Είτε αρμενίζεις στα πέλαγα είτε θαλασσοπνίγεσαι, ο προορισμός σου ταυτίζεται με το λόγο της ύπαρξής σου σε αυτόν εδώ τον πλανήτη.




Αν η ζωή μας ήταν έπος, θα έπρεπε τουλάχιστον να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως είμαστε οι ήρωές του. Και όπως είναι αναμενόμενο, όντες πρωταγωνιστές καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας δοκιμασίες, αφενός προς τέρψιν των αναγνωστών, αφετέρου διότι κανένα ενδιαφέρον δεν θα είχε η ευθύγραμμη «ομαλή» μας κίνηση από την αφετηρία προς το στόχο. Συνεπώς, καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια Σκύλλα (την αφεντικίνα, την πεθερά, την καθηγήτριά, την υπάλληλο της ΔΟΥ ή κάποια Γερμανίδα καγκελάριο) και αν σκουρύνουν τα πράγματα, προστίθεται και μία Χάρυβδη. Όπως και να έχει, όλοι κουβαλάμε έναν μικρό Οδυσσέα μέσα μας, με τα καλά του και τα στραβά του. Συνειδητά ή υποσυνείδητα, η Ιθάκη μας υφίσταται, είναι τόσο απτή όσο ένα καρβέλι ψωμί. Κι αν δεν την έχεις δει ακόμα, μη φοβού, ίσως ο σαδιστής Όμηρος κάνει τα συγγραφικά του τερτίπια, σε βασανίζει ώστε όταν πλέον φτάσεις στον προορισμό σου, ο αριθμός τον ραψωδιών να ισούται με τα γράμματα της αλφαβήτου. Ίσως πάλι όχι.


Η φράση που έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό είναι το «Όλοι έχουν προβλήματα». Δεν θα μπορούσα να τη διαψεύσω, θα μπορούσα ωστόσο να προσθέσω πως όλοι έχουν προβλήματα, τα οποία αν αντιμετωπίσουν με θετική και αισιόδοξη διάθεση, μπορεί να μη λυθούν, αλλά τουλάχιστον εκείνοι δε θα μιζεριάζουν. Η υπεραισιοδοξία είναι πρόβλημα, εμείς όμως τείνουμε να γκρεμοτσακίσουμε και το τελευταίο ψιχουλάκι αισιοδοξίας αυτού του σύμπαντος. Αν τη δούμε αλλιώς, παρομοιάζοντας το γολγοθά της καθημερινότητας με τις περιπέτειες του Οδυσσέα, τουλάχιστον κάτι θα έχουμε να περιμένουμε.

Και στην τελική, όπως λέει κι ο Κ.Π.Καβάφης : «Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος…». Εναλλακτικά, θρόνιασε λίγο πιο βαθιά στην ήδη βαθουλωμένη πολυθρόνα σου κι αγνάντευε με περίσσια περηφάνια εθνικής –κυρίως- φύσεως, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, διερωτώμενος την αιτία του κακού. Κι αν πραγματικά έχεις απορία, κοιτάξου στον καθρέφτη.

Οι… ανεξέταστοι

Σκέψεις μιας ανεξέταστης –από άποψη- φοιτήτριας

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στον φοιτητόκοσμο η είδηση των απεργιακών κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών. Την περίοδο που επιμελείς φοιτητές και αργόσχολοι εισαχθέντες σε πανεπιστημιακά ιδρύματα ευελπιστούν να περάσουν κάποια μαθήματα εν όψει της επαναληπτικής εξεταστικής του Σεπτεμβρίου, η ΠΟΣΔΕΠ τους γκρεμίζει το όνειρο, επαναφέροντάς τους στην ελληνική πραγματικότητα της κρίσης και των περικοπών. Με ανακοίνωσή της ΠΟΣΔΕΠ  λοιπόν, ο κλάδος των πανεπιστημιακών προχωρά σε 48ωρη απεργία από την ερχόμενη Δευτέρα με προοπτική περεταίρω κλιμάκωσης. Και κάπου εδώ, σκέφτομαι και γράφω…

Όπως είναι γνωστό, η εισαγωγή σε ΑΕΙ/ΤΕΙ δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Χρειάζεται χρόνο, κόπο, θυσίες και χρήμα (από τους γονείς) για να εξασφαλίσεις τη θέση σου στη σχολή της επιλογής σου. Κι όλα αυτά, γιατί; Για να επιβραδύνονται οι σπουδές σου κάθε τρεις και λίγο, είτε από καταλήψεις με ανούσια αιτήματα είτε από απεργίες με ουσιαστικά αλλά ανέφικτα αιτήματα.  

Κύριε καθηγητά, εσύ που απεργείς επειδή σου κόβουν το μισθό σου, συνταγματικά (όπως μου δίδαξες) έχεις κάθε δικαίωμα να διεκδικείς και να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά σου. Όσο σέβομαι τα χρόνια που έβγαλες τα μάτια σου πάνω από τα βιβλία όμως, άλλο τόσο απαιτώ (και δεν επαιτώ) να σεβαστείς το χρόνο και το διάβασμά μου. Με το να χαθεί άλλη μία εξεταστική (που σίγουρα δε θα είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία) δε θα πέσει ο Υπουργός Οικονομικών σε κατάθλιψη, ούτε θα σε μνημονεύει στην προσευχή του ο Αρχιεπίσκοπος. Χωρίς να θέλω να αναιρέσω το «απεργείν» ως μέθοδο κινητοποίησης, θεωρώ, με τα λίγα που μου έμαθες και τα λίγα ακόμη που σκέφτομαι πως, εν έτη 2012 υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι και μέθοδοι να αντιδράσεις στις μειώσεις που σου επέβαλλαν.

Κύριε καθηγητά, αισθάνεσαι αδικημένος με ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει το λειτούργημα και το έργο σου. Μα, φυσικά, όταν σε μια νύχτα αποφασίζεις να απεργήσεις, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου τις επιπτώσεις που μια τόσο μικρή απόφαση μπορεί να έχει στη σταδιοδρομία 20χρονων παιδιών, ποιος περιμένεις να σε σεβαστεί;

«Το ΨΥΧΩ-λόγιον…»

 Άλλο ένα τέλος για το θέρος και από βδομάδα υποψιάζομαι πως κάθε κατεργάρης θα μεταβεί στον πάγκο του χειμερινού του μικρόκοσμου. Το καταναγκαστικό έργο της μετάβασης σε συνδυασμό με πληθώρα άλλων παραγόντων, τοποθέτησε σα σφήνα στο μυαλό μου την ιδέα της… ψυχανάλυσης. Καθ’ ότι ωστόσο το ταμείον μου είναι πιο μείον κι από τα οικονομικά του σκύλου μου, πήρα τη μεγάλη απόφαση να απευθυνθώ σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Παθούσα και πατούσα λοιπόν, βιώνω, σκέφτομαι και γράφω…

Τετάρτη, 11.30 π.μ

Το ραντεβού μου είναι στις δώδεκα και έχοντας στον αστρολογικό μου χάρτη πλανήτη στον Παρθένο, το τελευταίο που θα ήθελα να μου συμβεί είναι να καθυστερήσω. Περνώντας την εξωτερική πύλη του Νοσοκομείου Σωτηρία το τελευταίο που περίμενα να μου συμβεί είναι να περιπλανιέμαι επί μία ώρα μέσα στο τεράστιο συγκρότημα έχοντας επισκεφθεί δύο Ψυχιατρικές κλινικές και άλλα δύο διαφορετικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας Νέων και Εφήβων. Κι όμως…

Υποδοχή

Όλα ξεκίνησαν όταν στην Υποδοχή, αφού έπρεπε να αναφέρω την ηλικία μου καθώς και το γεγονός πως ναι, έχω κλείσει ραντεβού για Ψυχολογική Υποστήριξη, δέχθηκα αφενός βλέμματα λύπησης απ’ τους παραβρισκόμενους (εντάξει, δεν έχω και καρκίνο!) και αφετέρου λανθασμένες οδηγίες οι οποίες καλώς ή κακώς, με οδήγησαν στην… Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου.

Ο… Ψυχιατρικός Τομέας

Τον αναγνωρίζεις εύκολα από τον/την φύλακα ασφαλείας που στέκεται στην πόρτα του κτιρίου. Η οσμή απ’ έξω σε προϊδεάζει πως η εμπειρία της εισόδου σου εκεί μέσα, σίγουρα δε θα ξεχαστεί εύκολα. Αναμενόμενα ή μη, ντιβάνια παραταγμένα σε… στρατιωτική σειρά κοσμούσαν τους διαδρόμους. Κι εκεί που με βεβαιότητα πίστευα πως είμαι σε λάθος μέρος (και λάθος στιγμή), θεωρώ ορθό να ρωτήσω κάποιον… υπεύθυνο για το τμήμα στο οποίο έχω κλείσει το ραντεβού μου. Έξω από το γραφείο των ψυχιάτρων, σε ένα σκουριασμένο ντιβάνι κάθεται μια κυρία, σίγουρα πάνω από εβδομήντα. Είναι κουλουριασμένη και ακίνητη. Στα πόδια της φοράει μία κόκκινη και μία ροζ παντόφλα. Αναγκάζομαι να σταθώ ακριβώς μπροστά της για να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου.

  

Αναρριχώμενη κορασίδα ρωτώντας πάει στην πόλη

Μετά από τουλάχιστον δέκα λεπτά γίνομαι δεκτή στο γραφείο των γιατρών, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου. Αφού δε με έστειλαν στο νεκροτομείο θα έπρεπε να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα, ο εκνευρισμός μου στα ύψη και η ευγενική χειρονομία μιας νοσηλεύτριας να καλέσει το τμήμα στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκομαι, φάνηκε μάννα εξ ουρανού. Έχοντας πλέον τις σωστές οδηγίες ξεκίνησα να ανηφορίζω… Βάζοντας σα σημάδι το Γραφείο Κινήσεως (άλλο ένα ετοιμόρροπο κτίριο, από τα δεκάδες μέσα στο αχανές συγκρότημα), περνάω μέσα από χωματόδρομους (άραγε πόσο να κοστίζει η κατασκευή ενός μονοπατιού;), εγκαταλελειμμένα κτίσματα και άλλα που μυστηριωδώς σαν να κατοικούνται! Μα τι συμβαίνει τέλος πάντων;

Φτάνοντας στο ΕΠΙΨΥ 

Σιχτιρίζοντας που ξέχασα τον εξοπλισμό του ορειβάτη καταφτάνω στο – ομολογουμένως- καινούριο, φρεσκοβαμμένο και επιμελημένο χώρο του ΕΠΙΨΥ (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής). Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα και μισή, παρ’ όλα αυτά το ραντεβού μου ίσχυε κανονικά. Η συνέχεια δεν έχει και τόση σημασία. Άλλωστε το πόρισμα είχε ήδη βγει. Η ψυχανάλυση είναι για τους πλούσιους και για τους ορειβάτες.  

ΑντΕπίλογος

...Κατεβαίνω από το πλοίο με βήμα γρήγορο, λες και με κυνηγάει ο καπετάν Δημήτρης (που κατάφερε να προσαράξει στο λιμάνι του Πειραιά 3 λεπτά νωρίτερα από το αναμενόμενο). Η αρμύρα του μεσημεριανού μπάνιου και η ηλίαση που κονόμισα την τελευταία ημέρα των διακοπών ζαλίζει το είναι μου και η επιθυμία να βρεθώ στο κάθισμα του συνοδηγού και να φτάσω τρία λεπτά νωρίτερα στο κρεββάτι μου είναι ακατανίκητη (αυτό δεν ξέρω αν το είχε υπολογίσει ο καπετάν Δημήτρης).

Η λαστιχένια παντόφλα του μπάνιου μου πατάει στη στεριά. Το βλέμμα μου πλανάται στο χώρο του λιμανιού αναζητώντας το πολυπόθητο ΙΧ. Μια γνώριμη φιγούρα μου κινεί την περιέργεια. Εναποθέτω τις ελπίδες μου στην πληθώρα παραισθήσεων που σκίαζαν το ειδυλλιακό κάδρο των διακοπών μου. Κι όμως, στεκόταν εκεί, κοντοκουρεμένος κι ανανεωμένος με τα μικρά μπροστινά του δοντάκια να με κοιτάζουν κοροϊδευτικά. Κοκαλώνω στη θέση μου, μη θέλοντας να πιστέψω σε διαβολικές συμπτώσεις, διδαχές του κάρμα και λοιπές αμφισβητούμενες από πολλούς μεταφυσικές ιδεολογίες.

Δεν ξέρω αν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα ή μερικοί αιώνες. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να ατενίζω  σα στήλη άλατος την ευτυχισμένη οικογένεια να απομακρύνεται από το πολύβουο λιμάνι μέσα στην παλιά, βυσσινή BMW...

Κι εκεί ήταν που κατάλαβα... Που απάντησα στον εαυτό μου σε ό,τι με βασάνιζε τις προηγούμενες ημέρες. Δεν είναι το χάσμα των γενεών, ούτε η ζωδιακή ασυμφωνία. Είναι πως, όλα στη ζωή συνοψίζονται σε ένα αέναο σύστημα ομόκεντρων κύκλων. Και πως, η ακτίνα που είχα επιλέξει εγώ να σχεδιάσω ήταν αντιστρόφως ανάλογή με τη δική του.

                                    ΤΕΛΟΣ

Αναζήτώντας το χαμένο χρόνο

 «Κάποιοι άνθρωποι δεν λογαριάζουν τα λεφτά τους μέχρι να τους τελειώσουν. Κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο με το χρόνο τους»

Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Ας υποθέσουμε πως από τη γέννησή μας, μάς προίκιζαν με ένα αόρατο τσουβάλι γεμάτο χρονόσκονη, το οποίο καταδικασμένοι οφείλαμε να κουβαλάμε στην πλάτη μας δεμένο με χρυσές κλωστές. Ανάλογα με την προδιαγεγραμμένη πορεία μας σε αυτόν τον κόσμο, στο τσουβάλι αυτό ανοίγει με τον καιρό μια τρύπα. Στη αρχή, τόσο μικρή, ίσα να επιτρέπει σε ελάχιστους κόκκους χρονόσκονης να ξεγλιστρούν και να χάνονται στον αέρα. Όσο πλησιάζει το τέλος της διαδρομής μας όμως, η τρύπα ανοίγει όλο και πιο πολύ, μέχρι να αδειάσει όλο μας το χρονικό απόθεμα στην άβυσσο του σύμπαντος. Η καταδίκη της ανθρώπινης φύσης είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας του χρόνου, που την ύστατη στιγμή μετουσιώνεται σε πλήρη επίγνωση της αξίας του. Αλλά πλέον είναι πολύ αργά…

Σύμφωνα με τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε*, οι άνθρωποι δεν εκτιμούν το χρόνο παρά μόνον όταν τους έχει παραμείνει ελάχιστος. Τότε, αναλογιζόμενοι πόσο άσκοπα τον σπατάλησαν, υποτιμώντας την αξία του, κλαίγονται κι οδύρονται για τα χαμένα χρόνια, τις αναξιοποίητες ώρες, και τα νωθρώς πεπερασμένα δευτερόλεπτα της ζωής τους. Άδικος κόπος, αγαπητέ μελλοθάνατε!

Υπάρχουν πολλοί, που θεωρούν την εργασιομανία, ως αξιοποίηση χρόνου. Κατά την ταπεινή άποψη της συντάκτριας, αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στην ιστορία του 20^ου αιώνα. Το κύρος, τα λεφτά και η επαγγελματική επιτυχία δε θα κλάψουν πάνω από το άψυχο κουφάρι σου!

Αντιθέτως, η γνώση, οι εμπειρίες, οι άνθρωποι και οι τέχνες μπορούν να σε αποτρέψουν απ’ το να αναζητάς κάπου στο τέλος της ζωής σου το χαμένο χρόνο, σαν ένα Γάλλο φίλο μου –πολύ μαμάκια- που έζησε με την ψευδαίσθηση πως νοσταλγώντας ανακάλυπτε την πραγματικότητα**. Fail!

Εν κατακλείδι, όπως λέει κι ο Δεληβορίας*** σε ένα τραγούδι του :

«Γιατί ο Χρόνος δεν υπάρχει/γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι/και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει/κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή!»

 

 * γερμανός ποιητής (βλέπε Φάουστ)

** Μαρσέλ Προύστ (ο μαμάκιας) – «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο»

***Φοίβος Δεληβοριάς, γοητευτικός τραγουδοποιός

Σκέψεις μιας (wanna be) νοικοκυράς

Τελικά το μυαλό μοιάζει πολύ με το σπίτι μου! Είναι πάντα ακατάστατο, συχνά φιλόξενο και μερικές φορές βρώμικο...

Το σίγουρο είναι πως ένα ακατάστατο σπίτι ελάχιστα μπορεί να συμβάλει στην τακτοποίηση των σκέψεων (και των σχέσεων). Μετά από μια ξεγυρισμένη φασίνα αποφάσισα πως όσο στο νεροχύτη μου επιπλέουν μπαγιάτικα αγγουράκια, οι σκέψεις, οι σχέσεις και οι «έξεις» θα αποτελούν τραχανά προς καθημερινό άπλωμα. Μέχρι να ξεραθούν, να μαγειρευτούν και να καταλήξουν τροφή ή αποφάγια. Άρα, για άλλη μια φορά καταλήγουμε στο νεροχύτη.

Μια άλλη πονεμένη ιστορία είναι το σφουγγάρισμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αφενός οι ξεραμένες μαυρίλες που με δύναμη προσπαθείς να καθαρίσεις από το άσπρο πλακάκι, αφετέρου οι μαυρίλες του μυαλού που ακόμα κι η κοπέλα στη διαφήμιση της χλωρίνης Κλινέξ, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όσο και να πασχίζεις να τις αποχωριστείς, εκείνες σου βγάζουν τη μαύρη τους γλώσσα κοροϊδευτικά, ενώ εσύ κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Και το αποκορύφωμα... όσο περισσότερο καθαρίζεις, τόσο περισσότερο βρωμίζεσαι ο ίδιος. Όπερ σημαίνει, αγαπητοί μου, πως μετά από το καθάρισμα του σπιτιού οφείλεις να καθαρίσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Υ.Γ. Εννοείται πως έπειτα η μπανιέρα/ντουζιέρα έχει ξαναβρωμίσει... (ουπς!)

Ο κύκλος των χωρισμένων γυναικών

«Τίποτα δεν τελείωσε, όλα τώρα αρχίζουν», λέω συνεχώς στον εαυτό μου για να απαλύνω τον πόνο... Ο φόβος ενός χωρισμού, είναι τόσο μεγάλος που κρύβει πολλούς μικρούς φόβους μέσα του. Εκείνη η αποφράδα στιγμή, που το γυναικείο σου ένστικτο δε λέει να σταματήσει την εκνευριστική προειδοποίηση. Σαν να έχεις ένα ολόκληρο σύστημα συναγερμού μέσα στο μυαλό σου, που βαράει δυνατά, για να ειδοποιήσει εσένα και τους γύρω σου.

Εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε ένα λάθος, μια εσφαλμένη εντύπωση της μυρωδιάς του μπαρουτιού... Αλλά πού! Η αλήθεια σου χτυπά με τσεκούρι την πόρτα και θες δε θες, θα εισβάλει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι βιάζοντας ότι όμορφο και ξεχωριστό τόλμησες να αισθανθείς.

Κι είναι εκείνη η αλήθεια που σε κάνει να κοιτάζεσαι κατάματα στον καθρέφτη, να κατηγορείς τον εαυτό σου γι’ αυτά που έκανες και δεν έκανες, για εκείνα που ήθελες και κατέπνιξες ή τα άλλα που ποτέ δεν τόλμισες να ξεστομίσεις.

Είναι η ώρα που του λες «Εγώ στη ζωή μου θέλω να χτίζω, όχι να γκρεμίζω», κατηγορώντας τον που σε παρατά στην άκρη του δρόμου πεινασμένη, διψασμένη και γυμνή, βορά στον κόσμο εκεί έξω, που τόσον καιρό αντιμετώπιζες με το τουπέ της ζευγαρωμένης γκόμενας.

Αναρωτιέσαι... «και τώρα φιλενάδα, τι;». Είναι η στιγμή που όλα τα κλισέ επαληθεύονται, ότι ναι, όντως η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος κι εσύ κόκκος της περιμέτρου του. Πάντα ευχόσουν να είσαι στην προνομιούχα θέση της διαμέτρου ώστε να πας πιο γρήγορα απέναντι. Αλλά να σου πω κάτι; Θα ήσουν πολύ μόνη εκεί.

Ο κύκλος υπάρχει, άπιστε Θωμά, και πρέπει να τον διανύσεις όλο, είτε γουστάρεις είτε όχι. Οπότε φρόντισε σύντομα να συμβιβαστείς με την ιδέα, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και με το να τον σπαταλάς σε δάκρυα, υστερίες και καταθλίψεις δεν κερδίζεις τίποτα παραπάνω από το όσκαρ της «Καλύτερης Drama Queen» - κι αυτό αν είσαι τυχερή, υπάρχει βλέπεις ανταγωνισμός!

«Οι πανελλήνιες του Πήτερ Παν»

Ο μπαμπούλας του εκπαιδευτικού συστήματος, ξαναχτύπησε, αφήνοντας για άλλη μια χρονιά αναπάντητα ερωτήματα και σκέψεις…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά ήρθαν αντιμέτωπα με τον… «Γολγοθά» τον Πανελληνίων εξετάσεων. Σχεδόν δύο χρόνια, παπαγαλίστικης μελέτης, άγχους και αβεβαιότητας για το μέλλον καθώς και συμπιεσμένου όγκου επιφανειακών γνώσεων λαμβάνουν για άλλη μια σχολική χρονιά τέλος, δίνοντας τη θέση τους στη θερινή αγωνία της αναμονής των βάσεων ώστε να διαμορφωθεί το τελικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που, θεωρητικά κρίνει τη ζωή τους, πρακτικά όμως τι γίνεται; Σε μια χώρα που ένας στους δύο είναι άνεργος, ο υποψήφιος φοιτητής αγωνίζεται θυσιάζοντας προσωπικό χρόνο όχι στο βωμό της γνώσης, αλλά σε εκείνον της δυνητικής επαγγελματικής αποκατάστασης. 

Πόσοι γονείς εκεί έξω πιέζουν τα παιδιά τους να μην επιλέξουν τη σχολή που επιθυμούν αλλά εκείνη που με τα… «παραδοσιακά ελληνικά κριτήρια» θα μπορέσει να τους εξασφαλίσει μελλοντικά ένα σταθερό εισόδημα; Θα σας τρομάξω αλλά είναι παραπάνω από τους μισούς, μανούλες και πατερούληδες που μασώντας φύλλα δάφνης σαν καλές Πυθίες, μπορούν να κρίνουν ποια επαγγέλματα θα ευδοκιμήσουν όταν το βλαστάρι τους θα βγει στον εργασιακό στίβο. Και κάπως έτσι βρώμισε ο τόπος από γιατρούς και δικηγόρους που εδώ και κάποια χρόνια (ακόμα και προ κρίσης) αδυνατούν να απορροφηθούν στην αγορά εργασίας. Και θα μου πεις, τα παιδιά αυτά ανάστημα δεν έχουν να ορθώσουν, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους αναλαμβάνοντας την ευθύνη των αποφάσεών τους; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα, όχι! 

Διότι, αν αναλογιστείτε πως γαλουχείται η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αυτών ανθρώπων θα κατανοήσετε την έλλειψη αποφασιστικότητας και την ευθυνοφοβία που τους διακατέχει. Από τη μία το πρότυπο της υπερπροστατευτικής ελληνικής οικογένειας που θα μπορούσε να συνοψισθεί στη φράση «Φάε (ή ρούφα) το αυγό σου» καλλιεργεί εκκολαπτόμενους Πήτερ Πάν που μένουν αιώνια εγκλωβισμένοι στη «Χώρα του Ποτέ». Από την άλλη, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τρενάρει την προαναφερθείσα κατάσταση, ευνοώντας τους «παπαγάλους» και τα λοιπά εξυπνοπούλια, υποβιβάζοντας έτσι τους ευφυείς μαθητές που αρνούνται να προσαρμοστούν στην αρρωστημένη αυτή πραγματικότητα της επιδερμικής προσέγγισης και του γενικότερου «άρπα κόλλα».

Το πιο απογοητευτικό απ’ όλα ωστόσο, είναι πως η λύτρωση δεν θα έρθει, αγαπητοί –για λίγο ακόμα- υποψήφιοι φοιτητές, με την εισαγωγή σας στο πολυπόθητο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Τα βάσανα εκεί αρχίζουν… (συνεχίζεται)   

Tα μάτια που θέλουν να πάνε όπου κι εσύ

Δεν σταματώ ποτέ να ονειρεύομαι. Ακόμα κι όταν, ξεθωριάζεις τον μπιρμπιλωτό ουρανό μου. Κι όταν βουλιάζεις τα χάρτινα νούφαρα, που με τόσο κόπο έφτιαξα – και ξέρεις πως δεν είμαι καλή στη χαρτοκοπτική.

Και ξέρεις επίσης, πως μαζί τους στιγμιαία βουλιάζω κι εγώ. Κι αν το χαρτί στο νερό αχρηστεύεται, έτσι κι εγώ, βράγχια δεν έχω, είμαι άνθρωπος.

Είμαι άνθρωπος, μια ιδιότητά μου που δελεαστικά ερωτεύεσαι και συνάμα αγνοείς. Όπως επιδέξια αγνοείς την εκείνη την τρεμάμενη μεταμεσονύχτια φωνή, που σου εύχεται «καληνύχτα».

Αυτή η καληνύχτα, άνθρωπε, κρύβει τόσες χιλιάδες λέξεις, σκέψεις, ευχές και κατάρες που αν τις ήξερες θα ευχόσουν ποτέ να μην την είχες ακούσει.

Να μην είχες ακούσει ποτέ εκείνη την κοπέλα που αποφάσισε –σε μια στιγμή- να πάει όπου πας κι εσύ. Και είναι βράδια που πιάνεις τον εαυτό σου δεμένο σε μια σιδερένια μπάλα, σαν αυτή που έχουν στα καρτούν οι φυλακισμένοι.

Σε μια φυλακή που εσύ όρισες, και καθρεφτίζεται σε τζάμια αυτοκινήτων, βιτρίνες και ματιές περαστικών. Υπάρχουν και περαστικοί που λένε την αλήθεια άνθρωπε, γιατί τους προσπερνάς;

Γιατί προσπερνάς εκείνα τα μάτια που θέλουν να πάνε όπου κι εσύ;

«I need a hero»

Επιτακτική η ανάγκη να σκίσεις τη μπλούζα σου, για να φανεί από μέσα η στολή του Σούπερμαν, που τόσα χρόνια κρύβεις…

Στέκεσαι πίσω από το μπλε παραβάν και με τρεμάμενο χέρι προσπαθείς να σχηματίσεις και τον τελευταίο σταυρό. Στα αυτιά σου ηχεί η φωνή της Bonnie Tyler… «Αναμένω με αγωνία έναν ήρωα, μέχρι το τέλος της νύχτας».

Ξημέρωσε Κυριακή. Άνοιξε διάπλατα παντζούρια και παράθυρα και αφέσου για λίγα δευτερόλεπτα στη ζέστη του Ιούνη. Είναι μια καλοκαιρινή Κυριακή σαν όλες τις προηγούμενες και όλες τις επόμενες. Είναι άλλη μια Κυριακή εκλογών όπως τόσες. Κι όμως, αυτή τη μέρα μια οσμή αγωνίας πλανάται στον αέρα…

Ακόμα κι αν ζούσες σε άλλον πλανήτη και ξαφνικά διακτινιζόσουν τη 17^η του Ιουνίου στην Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν είχες ιδέα για εκλογές, ευρωζώνες και χρωστούμενα, θα μπορούσες να πιάσεις τον παλμό μιας ολόκληρης χώρας. Μιας χώρας-θηρίου βρυχώμενου, που ταχυπαλμεί κι αγωνία για την επόμενη μέρα, νοσταλγώντας την προηγούμενη.  

Κάθε πέρυσι και καλύτερα, δε λένε; Ακούω τους «μεγάλους» να μου διηγούνται ιστορίες από τα παλιά, ταξίδια μακρινά που σημάδεψαν τη ζωή τους, εμπειρίες, επιτυχίες και τόσες όμορφες στιγμές. Και κάπου εκεί, στέκομαι για ώρα σκεπτική και θλιμμένη…

Αναρωτιέμαι η δική μας γενιά τι θα έχει να διηγείται στις επόμενες… Η γιαγιά μου η Ελένη, καθόταν επί ώρες στην αυλίτσα του ισογείου και διηγούταν με τις ώρες ιστορίες από τον πόλεμο, πως κρυβόταν από τους Γερμανούς, πως έκλεβε λάδι για να φάνε όσοι δεν είχαν… Και πάντα πίστευα πως είναι ηρωίδα.

Σε ό,τι αφορά τη δική μας γενιά δε θέλω να μείνει στην ιστορία ως ήρωας κανένας λαϊκιστής εξουσιόδουλος, καμία ξεπλυμένη κυρία βουλευτού και κανένας αρχινταής ναζιστολάγνος. Ήρωες μας, εμείς οι ίδιοι, καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ενωμένοι.

Αλλά για να υπάρχουν ήρωες σε μια ιστορία, πρέπει να υπάρχει και happy end. Ένας ήρωας, κάποιον σώζει ακόμα κι αν είναι ο ίδιος του ο εαυτός…

 Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο" την Κυριακή 17 Ιουνίου 2012.

Περασμένα μεγαλεία

Σκέψεις υπό επεξεργασία, δια εσωτερική αναζήτηση και εξωτερική συμμόρφωση

Αυτό που με ανησυχεί με το μέλλον είναι ότι όσο πάει και πλησιάζει… Δεν είναι μακριά η στιγμή που η τελευταία σταγόνα θα ξεχειλίσει το γιγάντιο ποτήρι της αγανάκτησης και τα αποτελέσματα ουδείς τολμά να προβλέψει. Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται όπως τα αποθέματα εμπορευμάτων σε προσφορά συνοικιακού χασάπικου, τα γεγονότα εναλλάσσονται καθημερινά στις οθόνες μας με ταχύτητα σπορ αμαξιού και οι τύχες μας κείτονται αφημένες στα χέρια παραμορφωμένων βλαχοκυριλέ αστών. Ή μήπως όχι;

«Κουρνιάστε στη ζεστή αγκαλιά της Ε.Ε., εμπιστευτείτε τους μισθούς, τα παιδιά και τα σπίτια σας στην στραβοχυμένη γερμανίδα κυρία, ξέρει αυτή», υποστηρίζουν οι μεν ενώ οι δε, βασιζόμενοι στα εθνικιστικά ένστικτα που κρύβει το DNA σου, ελπίζουν να κοπεί ο μπαγιάτικος αυτός ομφάλιος λώρος, ώστε να κουμαντάρουν το καράβι πιο εύκολα –γι’ αυτούς…

Κι εσύ, αγχώνεσαι κι άλλο, τραβάς τα μαλλιά σου και μετά θυμάσαι πως λεφτά δεν υπάρχουν να φυτέψεις άλλα στη θέση τους. Βγαίνεις ζαλισμένος στο δρόμο να πάρεις μια ανάσα, μα βλέπεις μια χώρα να καταρρέει, το γείτονα στο απέναντι μπαλκόνι να τσακώνεται με τη γυναίκα του, το φανάρι στη γωνία σπασμένο και τους κάδους γεμάτους ανοιχτές πράσινες σακούλες. Η «οικονομία» έχει γίνει στάση ζωής, όποιος μειώνει πιο πετυχημένα τις ανάγκες του ανακηρύσσεται «Ήρωας στην Ελλάδα της κρίσης», οι υπόλοιποι losers που νοσταλγούν τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις).  

Ελάχιστοι ταΐζουν πια τις γάτες της γειτονιάς, ακόμα λιγότεροι θυμούνται τις ονομαστικές γιορτές ή τα γενέθλια της ξαδέρφης τους. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες πολύ δυνατά μουσική; Να φανταστώ επίσης πως, το τρέξιμο που έλεγες να ξεκινήσεις με τον κολλητό σου πήγε περίπατο μαζί με τις τελευταίες σου οικονομίες που έγιναν άλλη μια δόση στην τράπεζα. Έκοψες ποτέ ένα λουλούδι για την μαμά ή την κοπέλα σου; Διάβασες εκείνο το βιβλίο που πέρυσι σου έκαναν δώρο κι έμεινε σκονισμένο στο ράφι;

Πού πήγε η ζωή μας, πού;

"Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα!"

 Ειλικρινά, με λυπεί η μη αναγνώριση του μόχθου ορισμένων ανθρώπων που πραγματικά αξίζουν μιας καλύτερης μεταχείρησης από το ελληνικό κράτος. Συνεχίστε να ψηφίζετε Χ.Α. και να συναινείται στις... ανθρώπινες περικοπές!

Aqua Marina

"Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές.

Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία.

Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου.

Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά δεν το ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. 

Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω. 

Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου. 

Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες.

Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”.

Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω. 

Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!"

Του Νίκο Άγκο
Πηγή: http://odromos.wordpress.com

Ανοδική Τάση Φυγής

Κρύβεται
Σα στοιχειό μέσα στο κρυστάλλινο τασάκι της μαμάς σου
Γεμάτο με τα κρυφά εφηβικά αποτσίγαρα
Και τα πνιγμένα θέλω που φώναζες
Ενώ ένα βρώμικο χέρι σου βούλωνε το στόμα

Ξεπροβάλει
Γεμάτη ελπίδα στο σκαλοπάτι της άγουρης ενηλικίωσης
Παραφουσκωμένη απ’ την αγωνία
Της προσμονής

Παγώνει
Στην ψευδαίσθηση της εφήμερης τέρψης
Νομίζεις πως έφυγε
Μα εκείνη κρύβεται πίσω απ’ το δέντρο
Που χάραζες με τα αρχικά σου
Βέλη

Και φουντώνει
Όταν εχθρικά κοιτάς την ειμαρμένη
Γυρνάς την πλάτη
Και ξεκινάς να περπατάς
Στην ανηφόρα