«Το ΨΥΧΩ-λόγιον…»

 Άλλο ένα τέλος για το θέρος και από βδομάδα υποψιάζομαι πως κάθε κατεργάρης θα μεταβεί στον πάγκο του χειμερινού του μικρόκοσμου. Το καταναγκαστικό έργο της μετάβασης σε συνδυασμό με πληθώρα άλλων παραγόντων, τοποθέτησε σα σφήνα στο μυαλό μου την ιδέα της… ψυχανάλυσης. Καθ’ ότι ωστόσο το ταμείον μου είναι πιο μείον κι από τα οικονομικά του σκύλου μου, πήρα τη μεγάλη απόφαση να απευθυνθώ σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Παθούσα και πατούσα λοιπόν, βιώνω, σκέφτομαι και γράφω…

Τετάρτη, 11.30 π.μ

Το ραντεβού μου είναι στις δώδεκα και έχοντας στον αστρολογικό μου χάρτη πλανήτη στον Παρθένο, το τελευταίο που θα ήθελα να μου συμβεί είναι να καθυστερήσω. Περνώντας την εξωτερική πύλη του Νοσοκομείου Σωτηρία το τελευταίο που περίμενα να μου συμβεί είναι να περιπλανιέμαι επί μία ώρα μέσα στο τεράστιο συγκρότημα έχοντας επισκεφθεί δύο Ψυχιατρικές κλινικές και άλλα δύο διαφορετικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας Νέων και Εφήβων. Κι όμως…

Υποδοχή

Όλα ξεκίνησαν όταν στην Υποδοχή, αφού έπρεπε να αναφέρω την ηλικία μου καθώς και το γεγονός πως ναι, έχω κλείσει ραντεβού για Ψυχολογική Υποστήριξη, δέχθηκα αφενός βλέμματα λύπησης απ’ τους παραβρισκόμενους (εντάξει, δεν έχω και καρκίνο!) και αφετέρου λανθασμένες οδηγίες οι οποίες καλώς ή κακώς, με οδήγησαν στην… Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου.

Ο… Ψυχιατρικός Τομέας

Τον αναγνωρίζεις εύκολα από τον/την φύλακα ασφαλείας που στέκεται στην πόρτα του κτιρίου. Η οσμή απ’ έξω σε προϊδεάζει πως η εμπειρία της εισόδου σου εκεί μέσα, σίγουρα δε θα ξεχαστεί εύκολα. Αναμενόμενα ή μη, ντιβάνια παραταγμένα σε… στρατιωτική σειρά κοσμούσαν τους διαδρόμους. Κι εκεί που με βεβαιότητα πίστευα πως είμαι σε λάθος μέρος (και λάθος στιγμή), θεωρώ ορθό να ρωτήσω κάποιον… υπεύθυνο για το τμήμα στο οποίο έχω κλείσει το ραντεβού μου. Έξω από το γραφείο των ψυχιάτρων, σε ένα σκουριασμένο ντιβάνι κάθεται μια κυρία, σίγουρα πάνω από εβδομήντα. Είναι κουλουριασμένη και ακίνητη. Στα πόδια της φοράει μία κόκκινη και μία ροζ παντόφλα. Αναγκάζομαι να σταθώ ακριβώς μπροστά της για να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου.

  

Αναρριχώμενη κορασίδα ρωτώντας πάει στην πόλη

Μετά από τουλάχιστον δέκα λεπτά γίνομαι δεκτή στο γραφείο των γιατρών, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου. Αφού δε με έστειλαν στο νεκροτομείο θα έπρεπε να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα, ο εκνευρισμός μου στα ύψη και η ευγενική χειρονομία μιας νοσηλεύτριας να καλέσει το τμήμα στο οποίο θα έπρεπε να βρίσκομαι, φάνηκε μάννα εξ ουρανού. Έχοντας πλέον τις σωστές οδηγίες ξεκίνησα να ανηφορίζω… Βάζοντας σα σημάδι το Γραφείο Κινήσεως (άλλο ένα ετοιμόρροπο κτίριο, από τα δεκάδες μέσα στο αχανές συγκρότημα), περνάω μέσα από χωματόδρομους (άραγε πόσο να κοστίζει η κατασκευή ενός μονοπατιού;), εγκαταλελειμμένα κτίσματα και άλλα που μυστηριωδώς σαν να κατοικούνται! Μα τι συμβαίνει τέλος πάντων;

Φτάνοντας στο ΕΠΙΨΥ 

Σιχτιρίζοντας που ξέχασα τον εξοπλισμό του ορειβάτη καταφτάνω στο – ομολογουμένως- καινούριο, φρεσκοβαμμένο και επιμελημένο χώρο του ΕΠΙΨΥ (Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής). Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα και μισή, παρ’ όλα αυτά το ραντεβού μου ίσχυε κανονικά. Η συνέχεια δεν έχει και τόση σημασία. Άλλωστε το πόρισμα είχε ήδη βγει. Η ψυχανάλυση είναι για τους πλούσιους και για τους ορειβάτες.  

ΑντΕπίλογος

...Κατεβαίνω από το πλοίο με βήμα γρήγορο, λες και με κυνηγάει ο καπετάν Δημήτρης (που κατάφερε να προσαράξει στο λιμάνι του Πειραιά 3 λεπτά νωρίτερα από το αναμενόμενο). Η αρμύρα του μεσημεριανού μπάνιου και η ηλίαση που κονόμισα την τελευταία ημέρα των διακοπών ζαλίζει το είναι μου και η επιθυμία να βρεθώ στο κάθισμα του συνοδηγού και να φτάσω τρία λεπτά νωρίτερα στο κρεββάτι μου είναι ακατανίκητη (αυτό δεν ξέρω αν το είχε υπολογίσει ο καπετάν Δημήτρης).

Η λαστιχένια παντόφλα του μπάνιου μου πατάει στη στεριά. Το βλέμμα μου πλανάται στο χώρο του λιμανιού αναζητώντας το πολυπόθητο ΙΧ. Μια γνώριμη φιγούρα μου κινεί την περιέργεια. Εναποθέτω τις ελπίδες μου στην πληθώρα παραισθήσεων που σκίαζαν το ειδυλλιακό κάδρο των διακοπών μου. Κι όμως, στεκόταν εκεί, κοντοκουρεμένος κι ανανεωμένος με τα μικρά μπροστινά του δοντάκια να με κοιτάζουν κοροϊδευτικά. Κοκαλώνω στη θέση μου, μη θέλοντας να πιστέψω σε διαβολικές συμπτώσεις, διδαχές του κάρμα και λοιπές αμφισβητούμενες από πολλούς μεταφυσικές ιδεολογίες.

Δεν ξέρω αν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα ή μερικοί αιώνες. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να ατενίζω  σα στήλη άλατος την ευτυχισμένη οικογένεια να απομακρύνεται από το πολύβουο λιμάνι μέσα στην παλιά, βυσσινή BMW...

Κι εκεί ήταν που κατάλαβα... Που απάντησα στον εαυτό μου σε ό,τι με βασάνιζε τις προηγούμενες ημέρες. Δεν είναι το χάσμα των γενεών, ούτε η ζωδιακή ασυμφωνία. Είναι πως, όλα στη ζωή συνοψίζονται σε ένα αέναο σύστημα ομόκεντρων κύκλων. Και πως, η ακτίνα που είχα επιλέξει εγώ να σχεδιάσω ήταν αντιστρόφως ανάλογή με τη δική του.

                                    ΤΕΛΟΣ