Περασμένα μεγαλεία

Σκέψεις υπό επεξεργασία, δια εσωτερική αναζήτηση και εξωτερική συμμόρφωση

Αυτό που με ανησυχεί με το μέλλον είναι ότι όσο πάει και πλησιάζει… Δεν είναι μακριά η στιγμή που η τελευταία σταγόνα θα ξεχειλίσει το γιγάντιο ποτήρι της αγανάκτησης και τα αποτελέσματα ουδείς τολμά να προβλέψει. Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται όπως τα αποθέματα εμπορευμάτων σε προσφορά συνοικιακού χασάπικου, τα γεγονότα εναλλάσσονται καθημερινά στις οθόνες μας με ταχύτητα σπορ αμαξιού και οι τύχες μας κείτονται αφημένες στα χέρια παραμορφωμένων βλαχοκυριλέ αστών. Ή μήπως όχι;

«Κουρνιάστε στη ζεστή αγκαλιά της Ε.Ε., εμπιστευτείτε τους μισθούς, τα παιδιά και τα σπίτια σας στην στραβοχυμένη γερμανίδα κυρία, ξέρει αυτή», υποστηρίζουν οι μεν ενώ οι δε, βασιζόμενοι στα εθνικιστικά ένστικτα που κρύβει το DNA σου, ελπίζουν να κοπεί ο μπαγιάτικος αυτός ομφάλιος λώρος, ώστε να κουμαντάρουν το καράβι πιο εύκολα –γι’ αυτούς…

Κι εσύ, αγχώνεσαι κι άλλο, τραβάς τα μαλλιά σου και μετά θυμάσαι πως λεφτά δεν υπάρχουν να φυτέψεις άλλα στη θέση τους. Βγαίνεις ζαλισμένος στο δρόμο να πάρεις μια ανάσα, μα βλέπεις μια χώρα να καταρρέει, το γείτονα στο απέναντι μπαλκόνι να τσακώνεται με τη γυναίκα του, το φανάρι στη γωνία σπασμένο και τους κάδους γεμάτους ανοιχτές πράσινες σακούλες. Η «οικονομία» έχει γίνει στάση ζωής, όποιος μειώνει πιο πετυχημένα τις ανάγκες του ανακηρύσσεται «Ήρωας στην Ελλάδα της κρίσης», οι υπόλοιποι losers που νοσταλγούν τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις).  

Ελάχιστοι ταΐζουν πια τις γάτες της γειτονιάς, ακόμα λιγότεροι θυμούνται τις ονομαστικές γιορτές ή τα γενέθλια της ξαδέρφης τους. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες πολύ δυνατά μουσική; Να φανταστώ επίσης πως, το τρέξιμο που έλεγες να ξεκινήσεις με τον κολλητό σου πήγε περίπατο μαζί με τις τελευταίες σου οικονομίες που έγιναν άλλη μια δόση στην τράπεζα. Έκοψες ποτέ ένα λουλούδι για την μαμά ή την κοπέλα σου; Διάβασες εκείνο το βιβλίο που πέρυσι σου έκαναν δώρο κι έμεινε σκονισμένο στο ράφι;

Πού πήγε η ζωή μας, πού;

"Σ’ ευχαριστώ, Ελλάδα!"

 Ειλικρινά, με λυπεί η μη αναγνώριση του μόχθου ορισμένων ανθρώπων που πραγματικά αξίζουν μιας καλύτερης μεταχείρησης από το ελληνικό κράτος. Συνεχίστε να ψηφίζετε Χ.Α. και να συναινείται στις... ανθρώπινες περικοπές!

Aqua Marina

"Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές.

Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία.

Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου.

Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά δεν το ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. 

Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω. 

Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου. 

Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες.

Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”.

Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω. 

Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!"

Του Νίκο Άγκο
Πηγή: http://odromos.wordpress.com

Ανοδική Τάση Φυγής

Κρύβεται
Σα στοιχειό μέσα στο κρυστάλλινο τασάκι της μαμάς σου
Γεμάτο με τα κρυφά εφηβικά αποτσίγαρα
Και τα πνιγμένα θέλω που φώναζες
Ενώ ένα βρώμικο χέρι σου βούλωνε το στόμα

Ξεπροβάλει
Γεμάτη ελπίδα στο σκαλοπάτι της άγουρης ενηλικίωσης
Παραφουσκωμένη απ’ την αγωνία
Της προσμονής

Παγώνει
Στην ψευδαίσθηση της εφήμερης τέρψης
Νομίζεις πως έφυγε
Μα εκείνη κρύβεται πίσω απ’ το δέντρο
Που χάραζες με τα αρχικά σου
Βέλη

Και φουντώνει
Όταν εχθρικά κοιτάς την ειμαρμένη
Γυρνάς την πλάτη
Και ξεκινάς να περπατάς
Στην ανηφόρα