Αναζήτώντας το χαμένο χρόνο

 «Κάποιοι άνθρωποι δεν λογαριάζουν τα λεφτά τους μέχρι να τους τελειώσουν. Κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο με το χρόνο τους»

Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Ας υποθέσουμε πως από τη γέννησή μας, μάς προίκιζαν με ένα αόρατο τσουβάλι γεμάτο χρονόσκονη, το οποίο καταδικασμένοι οφείλαμε να κουβαλάμε στην πλάτη μας δεμένο με χρυσές κλωστές. Ανάλογα με την προδιαγεγραμμένη πορεία μας σε αυτόν τον κόσμο, στο τσουβάλι αυτό ανοίγει με τον καιρό μια τρύπα. Στη αρχή, τόσο μικρή, ίσα να επιτρέπει σε ελάχιστους κόκκους χρονόσκονης να ξεγλιστρούν και να χάνονται στον αέρα. Όσο πλησιάζει το τέλος της διαδρομής μας όμως, η τρύπα ανοίγει όλο και πιο πολύ, μέχρι να αδειάσει όλο μας το χρονικό απόθεμα στην άβυσσο του σύμπαντος. Η καταδίκη της ανθρώπινης φύσης είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας του χρόνου, που την ύστατη στιγμή μετουσιώνεται σε πλήρη επίγνωση της αξίας του. Αλλά πλέον είναι πολύ αργά…

Σύμφωνα με τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε*, οι άνθρωποι δεν εκτιμούν το χρόνο παρά μόνον όταν τους έχει παραμείνει ελάχιστος. Τότε, αναλογιζόμενοι πόσο άσκοπα τον σπατάλησαν, υποτιμώντας την αξία του, κλαίγονται κι οδύρονται για τα χαμένα χρόνια, τις αναξιοποίητες ώρες, και τα νωθρώς πεπερασμένα δευτερόλεπτα της ζωής τους. Άδικος κόπος, αγαπητέ μελλοθάνατε!

Υπάρχουν πολλοί, που θεωρούν την εργασιομανία, ως αξιοποίηση χρόνου. Κατά την ταπεινή άποψη της συντάκτριας, αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στην ιστορία του 20^ου αιώνα. Το κύρος, τα λεφτά και η επαγγελματική επιτυχία δε θα κλάψουν πάνω από το άψυχο κουφάρι σου!

Αντιθέτως, η γνώση, οι εμπειρίες, οι άνθρωποι και οι τέχνες μπορούν να σε αποτρέψουν απ’ το να αναζητάς κάπου στο τέλος της ζωής σου το χαμένο χρόνο, σαν ένα Γάλλο φίλο μου –πολύ μαμάκια- που έζησε με την ψευδαίσθηση πως νοσταλγώντας ανακάλυπτε την πραγματικότητα**. Fail!

Εν κατακλείδι, όπως λέει κι ο Δεληβορίας*** σε ένα τραγούδι του :

«Γιατί ο Χρόνος δεν υπάρχει/γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι/και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει/κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή!»

 

 * γερμανός ποιητής (βλέπε Φάουστ)

** Μαρσέλ Προύστ (ο μαμάκιας) – «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο»

***Φοίβος Δεληβοριάς, γοητευτικός τραγουδοποιός

Σκέψεις μιας (wanna be) νοικοκυράς

Τελικά το μυαλό μοιάζει πολύ με το σπίτι μου! Είναι πάντα ακατάστατο, συχνά φιλόξενο και μερικές φορές βρώμικο...

Το σίγουρο είναι πως ένα ακατάστατο σπίτι ελάχιστα μπορεί να συμβάλει στην τακτοποίηση των σκέψεων (και των σχέσεων). Μετά από μια ξεγυρισμένη φασίνα αποφάσισα πως όσο στο νεροχύτη μου επιπλέουν μπαγιάτικα αγγουράκια, οι σκέψεις, οι σχέσεις και οι «έξεις» θα αποτελούν τραχανά προς καθημερινό άπλωμα. Μέχρι να ξεραθούν, να μαγειρευτούν και να καταλήξουν τροφή ή αποφάγια. Άρα, για άλλη μια φορά καταλήγουμε στο νεροχύτη.

Μια άλλη πονεμένη ιστορία είναι το σφουγγάρισμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αφενός οι ξεραμένες μαυρίλες που με δύναμη προσπαθείς να καθαρίσεις από το άσπρο πλακάκι, αφετέρου οι μαυρίλες του μυαλού που ακόμα κι η κοπέλα στη διαφήμιση της χλωρίνης Κλινέξ, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όσο και να πασχίζεις να τις αποχωριστείς, εκείνες σου βγάζουν τη μαύρη τους γλώσσα κοροϊδευτικά, ενώ εσύ κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Και το αποκορύφωμα... όσο περισσότερο καθαρίζεις, τόσο περισσότερο βρωμίζεσαι ο ίδιος. Όπερ σημαίνει, αγαπητοί μου, πως μετά από το καθάρισμα του σπιτιού οφείλεις να καθαρίσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Υ.Γ. Εννοείται πως έπειτα η μπανιέρα/ντουζιέρα έχει ξαναβρωμίσει... (ουπς!)

Ο κύκλος των χωρισμένων γυναικών

«Τίποτα δεν τελείωσε, όλα τώρα αρχίζουν», λέω συνεχώς στον εαυτό μου για να απαλύνω τον πόνο... Ο φόβος ενός χωρισμού, είναι τόσο μεγάλος που κρύβει πολλούς μικρούς φόβους μέσα του. Εκείνη η αποφράδα στιγμή, που το γυναικείο σου ένστικτο δε λέει να σταματήσει την εκνευριστική προειδοποίηση. Σαν να έχεις ένα ολόκληρο σύστημα συναγερμού μέσα στο μυαλό σου, που βαράει δυνατά, για να ειδοποιήσει εσένα και τους γύρω σου.

Εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε ένα λάθος, μια εσφαλμένη εντύπωση της μυρωδιάς του μπαρουτιού... Αλλά πού! Η αλήθεια σου χτυπά με τσεκούρι την πόρτα και θες δε θες, θα εισβάλει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι βιάζοντας ότι όμορφο και ξεχωριστό τόλμησες να αισθανθείς.

Κι είναι εκείνη η αλήθεια που σε κάνει να κοιτάζεσαι κατάματα στον καθρέφτη, να κατηγορείς τον εαυτό σου γι’ αυτά που έκανες και δεν έκανες, για εκείνα που ήθελες και κατέπνιξες ή τα άλλα που ποτέ δεν τόλμισες να ξεστομίσεις.

Είναι η ώρα που του λες «Εγώ στη ζωή μου θέλω να χτίζω, όχι να γκρεμίζω», κατηγορώντας τον που σε παρατά στην άκρη του δρόμου πεινασμένη, διψασμένη και γυμνή, βορά στον κόσμο εκεί έξω, που τόσον καιρό αντιμετώπιζες με το τουπέ της ζευγαρωμένης γκόμενας.

Αναρωτιέσαι... «και τώρα φιλενάδα, τι;». Είναι η στιγμή που όλα τα κλισέ επαληθεύονται, ότι ναι, όντως η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος κι εσύ κόκκος της περιμέτρου του. Πάντα ευχόσουν να είσαι στην προνομιούχα θέση της διαμέτρου ώστε να πας πιο γρήγορα απέναντι. Αλλά να σου πω κάτι; Θα ήσουν πολύ μόνη εκεί.

Ο κύκλος υπάρχει, άπιστε Θωμά, και πρέπει να τον διανύσεις όλο, είτε γουστάρεις είτε όχι. Οπότε φρόντισε σύντομα να συμβιβαστείς με την ιδέα, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και με το να τον σπαταλάς σε δάκρυα, υστερίες και καταθλίψεις δεν κερδίζεις τίποτα παραπάνω από το όσκαρ της «Καλύτερης Drama Queen» - κι αυτό αν είσαι τυχερή, υπάρχει βλέπεις ανταγωνισμός!