«Οι πανελλήνιες του Πήτερ Παν»

Ο μπαμπούλας του εκπαιδευτικού συστήματος, ξαναχτύπησε, αφήνοντας για άλλη μια χρονιά αναπάντητα ερωτήματα και σκέψεις…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά ήρθαν αντιμέτωπα με τον… «Γολγοθά» τον Πανελληνίων εξετάσεων. Σχεδόν δύο χρόνια, παπαγαλίστικης μελέτης, άγχους και αβεβαιότητας για το μέλλον καθώς και συμπιεσμένου όγκου επιφανειακών γνώσεων λαμβάνουν για άλλη μια σχολική χρονιά τέλος, δίνοντας τη θέση τους στη θερινή αγωνία της αναμονής των βάσεων ώστε να διαμορφωθεί το τελικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που, θεωρητικά κρίνει τη ζωή τους, πρακτικά όμως τι γίνεται; Σε μια χώρα που ένας στους δύο είναι άνεργος, ο υποψήφιος φοιτητής αγωνίζεται θυσιάζοντας προσωπικό χρόνο όχι στο βωμό της γνώσης, αλλά σε εκείνον της δυνητικής επαγγελματικής αποκατάστασης. 

Πόσοι γονείς εκεί έξω πιέζουν τα παιδιά τους να μην επιλέξουν τη σχολή που επιθυμούν αλλά εκείνη που με τα… «παραδοσιακά ελληνικά κριτήρια» θα μπορέσει να τους εξασφαλίσει μελλοντικά ένα σταθερό εισόδημα; Θα σας τρομάξω αλλά είναι παραπάνω από τους μισούς, μανούλες και πατερούληδες που μασώντας φύλλα δάφνης σαν καλές Πυθίες, μπορούν να κρίνουν ποια επαγγέλματα θα ευδοκιμήσουν όταν το βλαστάρι τους θα βγει στον εργασιακό στίβο. Και κάπως έτσι βρώμισε ο τόπος από γιατρούς και δικηγόρους που εδώ και κάποια χρόνια (ακόμα και προ κρίσης) αδυνατούν να απορροφηθούν στην αγορά εργασίας. Και θα μου πεις, τα παιδιά αυτά ανάστημα δεν έχουν να ορθώσουν, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους αναλαμβάνοντας την ευθύνη των αποφάσεών τους; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα, όχι! 

Διότι, αν αναλογιστείτε πως γαλουχείται η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αυτών ανθρώπων θα κατανοήσετε την έλλειψη αποφασιστικότητας και την ευθυνοφοβία που τους διακατέχει. Από τη μία το πρότυπο της υπερπροστατευτικής ελληνικής οικογένειας που θα μπορούσε να συνοψισθεί στη φράση «Φάε (ή ρούφα) το αυγό σου» καλλιεργεί εκκολαπτόμενους Πήτερ Πάν που μένουν αιώνια εγκλωβισμένοι στη «Χώρα του Ποτέ». Από την άλλη, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τρενάρει την προαναφερθείσα κατάσταση, ευνοώντας τους «παπαγάλους» και τα λοιπά εξυπνοπούλια, υποβιβάζοντας έτσι τους ευφυείς μαθητές που αρνούνται να προσαρμοστούν στην αρρωστημένη αυτή πραγματικότητα της επιδερμικής προσέγγισης και του γενικότερου «άρπα κόλλα».

Το πιο απογοητευτικό απ’ όλα ωστόσο, είναι πως η λύτρωση δεν θα έρθει, αγαπητοί –για λίγο ακόμα- υποψήφιοι φοιτητές, με την εισαγωγή σας στο πολυπόθητο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Τα βάσανα εκεί αρχίζουν… (συνεχίζεται)   

Tα μάτια που θέλουν να πάνε όπου κι εσύ

Δεν σταματώ ποτέ να ονειρεύομαι. Ακόμα κι όταν, ξεθωριάζεις τον μπιρμπιλωτό ουρανό μου. Κι όταν βουλιάζεις τα χάρτινα νούφαρα, που με τόσο κόπο έφτιαξα – και ξέρεις πως δεν είμαι καλή στη χαρτοκοπτική.

Και ξέρεις επίσης, πως μαζί τους στιγμιαία βουλιάζω κι εγώ. Κι αν το χαρτί στο νερό αχρηστεύεται, έτσι κι εγώ, βράγχια δεν έχω, είμαι άνθρωπος.

Είμαι άνθρωπος, μια ιδιότητά μου που δελεαστικά ερωτεύεσαι και συνάμα αγνοείς. Όπως επιδέξια αγνοείς την εκείνη την τρεμάμενη μεταμεσονύχτια φωνή, που σου εύχεται «καληνύχτα».

Αυτή η καληνύχτα, άνθρωπε, κρύβει τόσες χιλιάδες λέξεις, σκέψεις, ευχές και κατάρες που αν τις ήξερες θα ευχόσουν ποτέ να μην την είχες ακούσει.

Να μην είχες ακούσει ποτέ εκείνη την κοπέλα που αποφάσισε –σε μια στιγμή- να πάει όπου πας κι εσύ. Και είναι βράδια που πιάνεις τον εαυτό σου δεμένο σε μια σιδερένια μπάλα, σαν αυτή που έχουν στα καρτούν οι φυλακισμένοι.

Σε μια φυλακή που εσύ όρισες, και καθρεφτίζεται σε τζάμια αυτοκινήτων, βιτρίνες και ματιές περαστικών. Υπάρχουν και περαστικοί που λένε την αλήθεια άνθρωπε, γιατί τους προσπερνάς;

Γιατί προσπερνάς εκείνα τα μάτια που θέλουν να πάνε όπου κι εσύ;

«I need a hero»

Επιτακτική η ανάγκη να σκίσεις τη μπλούζα σου, για να φανεί από μέσα η στολή του Σούπερμαν, που τόσα χρόνια κρύβεις…

Στέκεσαι πίσω από το μπλε παραβάν και με τρεμάμενο χέρι προσπαθείς να σχηματίσεις και τον τελευταίο σταυρό. Στα αυτιά σου ηχεί η φωνή της Bonnie Tyler… «Αναμένω με αγωνία έναν ήρωα, μέχρι το τέλος της νύχτας».

Ξημέρωσε Κυριακή. Άνοιξε διάπλατα παντζούρια και παράθυρα και αφέσου για λίγα δευτερόλεπτα στη ζέστη του Ιούνη. Είναι μια καλοκαιρινή Κυριακή σαν όλες τις προηγούμενες και όλες τις επόμενες. Είναι άλλη μια Κυριακή εκλογών όπως τόσες. Κι όμως, αυτή τη μέρα μια οσμή αγωνίας πλανάται στον αέρα…

Ακόμα κι αν ζούσες σε άλλον πλανήτη και ξαφνικά διακτινιζόσουν τη 17^η του Ιουνίου στην Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν είχες ιδέα για εκλογές, ευρωζώνες και χρωστούμενα, θα μπορούσες να πιάσεις τον παλμό μιας ολόκληρης χώρας. Μιας χώρας-θηρίου βρυχώμενου, που ταχυπαλμεί κι αγωνία για την επόμενη μέρα, νοσταλγώντας την προηγούμενη.  

Κάθε πέρυσι και καλύτερα, δε λένε; Ακούω τους «μεγάλους» να μου διηγούνται ιστορίες από τα παλιά, ταξίδια μακρινά που σημάδεψαν τη ζωή τους, εμπειρίες, επιτυχίες και τόσες όμορφες στιγμές. Και κάπου εκεί, στέκομαι για ώρα σκεπτική και θλιμμένη…

Αναρωτιέμαι η δική μας γενιά τι θα έχει να διηγείται στις επόμενες… Η γιαγιά μου η Ελένη, καθόταν επί ώρες στην αυλίτσα του ισογείου και διηγούταν με τις ώρες ιστορίες από τον πόλεμο, πως κρυβόταν από τους Γερμανούς, πως έκλεβε λάδι για να φάνε όσοι δεν είχαν… Και πάντα πίστευα πως είναι ηρωίδα.

Σε ό,τι αφορά τη δική μας γενιά δε θέλω να μείνει στην ιστορία ως ήρωας κανένας λαϊκιστής εξουσιόδουλος, καμία ξεπλυμένη κυρία βουλευτού και κανένας αρχινταής ναζιστολάγνος. Ήρωες μας, εμείς οι ίδιοι, καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ενωμένοι.

Αλλά για να υπάρχουν ήρωες σε μια ιστορία, πρέπει να υπάρχει και happy end. Ένας ήρωας, κάποιον σώζει ακόμα κι αν είναι ο ίδιος του ο εαυτός…

 Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Άρθρο" την Κυριακή 17 Ιουνίου 2012.