Ας συστηθούμε...
Είμαι μια απλή φοιτήτρια, από αυτές μου πατάνε στη σχολή τους μία στο τόσο, που κάνουν συλλογή σημειώσεων από παρατάξεις ακόμα κι αν σε γενικές γραμμές τις κατακρίνουν, που βαριούνται τις πολιτικές συζητήσεις και αλλάζουν κανάλι αν πετύχουν κάποιο βαρετό talk show. Είμαι, επίσης, από εκείνες που αρνούνται να περιορίσουν τους ορίζοντές τους εντός τον εκπαιδευτικών τοιχίων, που δουλεύουν, έχουν τριάντα δύο χόμπι και κυκλοφορούν για καμιά βδομάδα με ένα πεντάευρω στην τσέπη.
Γιατί δεν κατέβηκα στο Σύνταγμα;
Διότι πολύ απλά, όσες φορές έχω θέσει τη σωματική μου ακεραιότητα σε κίνδυνο, το μόνο που έχω κερδίσει είναι μώλωπες, καρούμπαλα και μερικά σκισμένα ρούχα. (Όχι, τα ρούχα μην τα γράψεις, θα νομίζουν ότι είμαι κανένα βουτυρόπαιδο των Βορείων Προαστίων που λυπάται το χρυσοπληρωμένο του τζιν...). Απλά, ήμουν σίγουρη πως θα επαναληφθούν τα γεγονότα που ζήσαμε το Δεκέμβριο του 2008. Τότε, ήμουν Δευτέρα Λυκείου, είχαμε ξεχυθεί στους δρόμους μαινόμενοι, να φωνάξουμε, να εκφράσουμε με κάθε τρόπο την οργή μας. Δεν ξέραμε πως. Οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε ξαναπατήσει σε πορεία, λειτουργούσαμε αυθόρμητα ή απλά κοπιάραμε ό,τι βλέπαμε στα πλάνα των δελτίων ειδήσεων. Η... «νύχτα του Γκάι Φωκς» που ακολούθησε ήταν πέρα ακόμα κι από τη δική μας εφηβική φαντασία. Πάνω στην «πώρωση» μπορεί να λέγαμε «Ναι, ρε πούστη να καεί η Αθήνα, ένα παιδί είναι νεκρό», αλλά αν λαμβάναμε υπόψη ή βιώναμε τις επιπτώσεις μιας τέτοιας κατάστασης, δεν θα είχαμε ακριβώς την ίδια άποψη.
Αυτό συνέβη και τώρα. Έχοντας ζήσει όλο το καλοκαίρι το κίνημα των Αγανακτισμένων, την καθημερινή παρουσία εκεί, τα δακρυγόνα, τις φασαρίες, το ξύλο και την ψήφιση εν τέλει του Μεσοπρόθεσμου, έβγαλα το συμπέρασμα πως δεν πιστεύω πως κάνουμε τη διαμαρτυρία, την πορεία, τη συγκέντρωση για να διαδηλώσουμε τόσο τα αιτήματά μας, όσο απλά για να νιώσουμε εμείς καλύτερα. Και αυτό κάθε άλλο παρά μεμπτό είναι! Απλά, να διασαφηνίζουμε το τί κάνουμε και γιατί. Να παραδεχθούμε στον εαυτό μας, στις παρατάξεις μας (αγαπητοί συνάδελφοι;) πως αυτού του είδους η συλλογική μάζωξη, ούτε σε διάλογο οδηγεί (μιλάει ο ένας, κράζουν οι υπόλοιποι, στο τέλος κάποιοι χειροκροτούν από ευγένεια- με αυτή τη σειρά), ούτε πρόκειται να αλλάξει κάτι, γιατί πολύ απλά είναι ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ.
Δηλαδή, τι περίμενες, ότι θα κατέβεις σήμερα στο Σύνταγμα μαζί με μερικές χιλιάδες ντουζίνες και θα ανατρέψεις μια μελλοντική πραγματικότητα που είχε αποφασιστεί για σένα πολύ πριν μπει στο λεξιλόγιό σου η λέξη «μνημόνιο»; Grow up my friend and get a life! Δεν είσαι ο ήρωας που περιμένει εδώ και δεκαετίες η Bonnie Tyler και σίγουρα δεν ανήκεις στη λεγεώνα των υπερηρώων. Οπότε, ξεκόλλα κι αντί να σπαταλάς την ενέργειά σου γκαρίζοντας σε 300 βαρήκοους μπουρτζόβλαχους που η αντιληπτική τους ικανότητα και νοημοσύνη περιορίζεται στην ανάγνωση προσχεδιασμένων λόγων, κοίτα να διαβάσεις κανά βιβλίο, να ξεστραβωθείς, για να καταλαβαίνεις τουλάχιστον τι σου γίνεται.
