ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Το παραλήρημα μιας δυνητικής ψηφοφόρου

«Είμαι κι εγώ στη μισή Αθήνα που δεν έχει πάει με τον Τατσόπουλο. Γιατί Πέτρο, λίγη σου πέφτω;»

Πιπέρι στο στόμα

Το περιοδικό Crash έπεσε απ’ τα τρεμάμενα χέρια μου και προσγειώθηκε σχεδόν αθόρυβα στο ασπρόμαυρο χαλί. Το παραδέχομαι. Ήμουν κι εγώ μέσα στους κακεντρεχείς που απομόνωσαν την επίμαχη δήλωση (βλέπε «Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και η Χ.Α. με λέει αδελφή») μέσα από μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα και κατά τα λοιπά αποκαλυπτική συνέντευξη. Αναρωτιέμαι, αν η ανατροφή, το ήθος, η εμφάνιση και το τρίπτυχο γαλλικά-μπαλέτο-πιάνο δεν ήταν αρκετά, με αποτέλεσμα να με κατατάξουν στην απόκληρη μερίδα της υπόλοιπης Αθήνας που δε γεύτηκε τους καρπούς του Πέτρου Τατσόπουλου. Γιατί Πέτρο;

Η καρδιά του κτήνους

Έχω ένα φίλο που στα 50 του αποφάσισε πως τον ελκύουν άνθρωποι του ίδιου φύλου. Δεν ξέρω αν είχε πάρει τη μισή Αθήνα, το μισό Λονδίνο ή το μισό Μπακού. Γνωρίζω ωστόσο ότι ανέκαθεν ήταν εντόνως σεξουαλικά δραστήριος. Αποφασίζω να απευθυνθώ σε εκείνον, μήπως καταφέρει να λύσει το γόρδιο δεσμό που δημιουργήθηκε στις δέσμες νευραξόνων του εγκεφάλου μου. «Δηλαδή, αν είσαι αδελφή, δεν μπορείς να έχεις πηδήξει τη μισή Αθήνα;», αναρωτήθηκα. Μου είπε να ρωτήσω γνωστό βουλευτή της ΝΔ που το επώνυμό του παραπέμπει σε πλατωνική θεωρία. Αποφάσισα πως ίσως δεν ήθελα να ξέρω. Μερικά πράγματα πρέπει να μένουν κρυμμένα κάτω από το ασπρόμαυρο χαλί. Είναι ένας λόγος άλλωστε που το χαλί και το χάλι έχουν έναν τόνο διαφορά.

Η κακία των γηγενών

Ο ρόλος του κάθε ανθρώπου καθορίζει και τα λεγόμενά του. Δεν χρειάζεται να είσαι πουριτανός για να κατακρίνεις μια δήλωση υποψήφια στο διαγωνισμό «Καλύτερη Ατάκα Πολιτικού 2012». Χρειάζεται να μην είσαι ομοφοβικός, κομπλεξικός και νάρκισσος. Αλλιώς θα καταλήξεις κι εσύ υπόλογος στο κόμμα σου, υπόλογος στους αναγνώστες και τους υποστηρικτές του. Άλλωστε, ευνουχισμός δεν είναι να σε κράζει το πανελλήνιο επειδή πήδηξες τη μισή Αθήνα. Ευνουχιστικό είναι να απαντάς επί προσωπικού, αναιρώντας την πολιτική σου ιδιότητα. Ο αγώνας ενάντια στη Χρυσή Αυγή δε στέρεψε από επιχειρήματα Πέτρο.

Late Night in Athens #1

Σύνταγμα ώρα 3.20 - Επιβιβάστηκα σε ταξί με προορισμό το Χολαργό. Ο οδηγός, γύρω στα 38 με 40, με νεανική εμφάνιση και ένα βλέμμα απόγνωσης. Φυσούσε, ξεφυσούσε, απαντούσε στο τηλέφωνό του μονολεκτικά, και κοιτούσε το δρόμο αφηρημένα. Αναρωτήθηκα, το ομολογώ, ωστόσο θεώρησα πως έπρεπε να αφήσω την αδιακρισία κατά μέρους, ώρα που είναι.

Στο φανάρι του Χίλτον, μου ζητάει τσιγάρο. Το ανάβει με τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, με κοιτάζει και μου λέει : "Έχεις καψουρευτεί ποτέ; Φαίνεσαι μικρή...". Του απαντώ "Δεν ξέρω". Ντράπηκα. "Η καψούρα της ζωής μου είναι σε ένα μαγαζί στο Περιστέρι", μου λέει. "Χωρίσαμε πριν 5 μήνες, αλλά ξέρω πως είναι Αυτή". Εκεί πήρα θάρρος. Με ύφος Τένιας Μακρή του αποκρίνομαι : "Ε και τι κάθεσαι, άντε να τη βρεις! Αλλιώς δεν θα μάθεις ποτέ αν όντως είναι Αυτή".
 

Πύργος Αθηνών ώρα 3.27 - Επιβιβάζομαι σε ταξί με προορισμό τον Χολαργό.

Καλή τύχη μεγάλε! Ελπίζω να ήταν όντως αυτή!