Του κλήρου τα εννιάμερα

Μετά την αντισύλληψη, στο στόχαστρο της Εκκλησίας και η πεολειχία. Μια ιστορία συνωμοσίας στα χρόνια της οικονομικής χολέρας.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται αν τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός αποτελεί προϊόν ενός πειράματος που στόχο έχει τη μαζική συρρίκνωση βασικών ανθρώπινων αναγκών. Εδώ θα διαβάσετε όλη την αλήθεια. Εμπνευστές και δημιουργοί του εν λόγω πειράματος, ένας παχύσαρκος μασόνος πολιτικός, ένας λιπόσαρκος ρασοφόρος και ένας αστέρας του διεθνούς jet set που ονειρεύεται να αγοράσει τη Μύκονο. Οι προαναφερθέντες συναντήθηκαν μια νύχτα στη Νάπολι όπου υπό την προστασία της μαφίας, υπογράφηκε η Συνθήκη ΜΑΚΑΡΟΝΙ. Σύμφωνα με αυτή, ο στόχος των επόμενων δέκα ετών ήταν η εξάλειψη των δύο θεμελιωδών αναγκών των Ελλήνων : του φαγητού και του σεξ. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τους την εξυπνοπουλίαση του λαού αυτού, ήταν ζωτικής σημασίας να κινηθούν ύπουλα και υπογείως. 

Την αρχή έκαναν με τη… φαινομενικά παγκόσμια οικονομική κρίση. Το πρώτο χτύπημα ήταν επιτυχές, με αποτέλεσμα ο Έλληνας σήμερα να θυμάται τις γουρουνοπούλες και τα σουβλιστά αρνιά, από παλιές φωτογραφίες, σχολικά βιβλία και παλιά περιοδικά μαγειρικής. Και τώρα, αγαπητοί αναγνώστες ήρθε και το δεύτερο χτύπημα. Βασιζόμενοι στην πιστή υπακοή των Ελλήνων στο ρητό «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», χρημάτισαν αμερικάνικη εταιρία, η οποία δε δίστασε να δημοσιεύσει ψευδή μελέτη με θέμα τους κινδύνους της πεολειχίας. 

Κι εκεί που ο ρασοφόρος έπινε το φραπέ του, ενώ τόσα χρόνια οι δύο εκ των τριών της ομάδος δούλευαν σκληρά, έλαβε κωδικοποιημένο -σε άπταιστα greeklish- SMS πως ήρθε η ώρα να αναλάβει δράση. Εννιά ολόκληρες μέρες πάλευε να πείσει γραμματείς και φαρισαίους να δημοσιεύσουν την επιστολή του, εννιά ολόκληρες μέρες τον παρέπεμπαν απ’τον Άννα στον Καϊάφα καθ’ ότι ου της γραφειοκρατίας ουκ έσται τέλος. Ιδρωμένος, κατάκοπος μα νικητής αναδείχθηκε σήμερα ολοκληρώνοντας το έργο της Ι(Γ)ερής αυτής Τριάδος. 

Ως εκ του αποτελέσματος, από αύριο οι Έλληνες δε θα απολαμβάνουν τη θεόσδοτο χάρη της συνουσίας όπως παλιά. Υπακούοντας στις πατερικές ρήσεις και διδαχές, θα σκύψουν το κεφάλι (οι άνδρες και τα δύο) στο όνομα Πατήρ, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Η φιλεύσπλαχνος Εκκλησία παρ’όλα αυτά, επειδή ποτέ δεν εγκαταλείπει το ποίμνιό της (ακόμα και ούσα κοινωνός της Συνθήκης ΜΑΚΑΡΟΝΙ) θα προβάλει κάθε Κυριακή μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ταινίες κινέζικης προελεύσεως ώστε τουλάχιστον να χορταίνει το μάτι τον πιστών. Διότι, το στομάχι και το βρακί συμφέρει να παραμείνουν άδεια για καιρό.

ΑΜΗΝ     

«Αναζητώντας την Ιθάκη»

Είτε αρμενίζεις στα πέλαγα είτε θαλασσοπνίγεσαι, ο προορισμός σου ταυτίζεται με το λόγο της ύπαρξής σου σε αυτόν εδώ τον πλανήτη.




Αν η ζωή μας ήταν έπος, θα έπρεπε τουλάχιστον να συμβιβαστούμε με το γεγονός πως είμαστε οι ήρωές του. Και όπως είναι αναμενόμενο, όντες πρωταγωνιστές καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας δοκιμασίες, αφενός προς τέρψιν των αναγνωστών, αφετέρου διότι κανένα ενδιαφέρον δεν θα είχε η ευθύγραμμη «ομαλή» μας κίνηση από την αφετηρία προς το στόχο. Συνεπώς, καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια Σκύλλα (την αφεντικίνα, την πεθερά, την καθηγήτριά, την υπάλληλο της ΔΟΥ ή κάποια Γερμανίδα καγκελάριο) και αν σκουρύνουν τα πράγματα, προστίθεται και μία Χάρυβδη. Όπως και να έχει, όλοι κουβαλάμε έναν μικρό Οδυσσέα μέσα μας, με τα καλά του και τα στραβά του. Συνειδητά ή υποσυνείδητα, η Ιθάκη μας υφίσταται, είναι τόσο απτή όσο ένα καρβέλι ψωμί. Κι αν δεν την έχεις δει ακόμα, μη φοβού, ίσως ο σαδιστής Όμηρος κάνει τα συγγραφικά του τερτίπια, σε βασανίζει ώστε όταν πλέον φτάσεις στον προορισμό σου, ο αριθμός τον ραψωδιών να ισούται με τα γράμματα της αλφαβήτου. Ίσως πάλι όχι.


Η φράση που έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό είναι το «Όλοι έχουν προβλήματα». Δεν θα μπορούσα να τη διαψεύσω, θα μπορούσα ωστόσο να προσθέσω πως όλοι έχουν προβλήματα, τα οποία αν αντιμετωπίσουν με θετική και αισιόδοξη διάθεση, μπορεί να μη λυθούν, αλλά τουλάχιστον εκείνοι δε θα μιζεριάζουν. Η υπεραισιοδοξία είναι πρόβλημα, εμείς όμως τείνουμε να γκρεμοτσακίσουμε και το τελευταίο ψιχουλάκι αισιοδοξίας αυτού του σύμπαντος. Αν τη δούμε αλλιώς, παρομοιάζοντας το γολγοθά της καθημερινότητας με τις περιπέτειες του Οδυσσέα, τουλάχιστον κάτι θα έχουμε να περιμένουμε.

Και στην τελική, όπως λέει κι ο Κ.Π.Καβάφης : «Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος…». Εναλλακτικά, θρόνιασε λίγο πιο βαθιά στην ήδη βαθουλωμένη πολυθρόνα σου κι αγνάντευε με περίσσια περηφάνια εθνικής –κυρίως- φύσεως, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, διερωτώμενος την αιτία του κακού. Κι αν πραγματικά έχεις απορία, κοιτάξου στον καθρέφτη.

Οι… ανεξέταστοι

Σκέψεις μιας ανεξέταστης –από άποψη- φοιτήτριας

Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στον φοιτητόκοσμο η είδηση των απεργιακών κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών. Την περίοδο που επιμελείς φοιτητές και αργόσχολοι εισαχθέντες σε πανεπιστημιακά ιδρύματα ευελπιστούν να περάσουν κάποια μαθήματα εν όψει της επαναληπτικής εξεταστικής του Σεπτεμβρίου, η ΠΟΣΔΕΠ τους γκρεμίζει το όνειρο, επαναφέροντάς τους στην ελληνική πραγματικότητα της κρίσης και των περικοπών. Με ανακοίνωσή της ΠΟΣΔΕΠ  λοιπόν, ο κλάδος των πανεπιστημιακών προχωρά σε 48ωρη απεργία από την ερχόμενη Δευτέρα με προοπτική περεταίρω κλιμάκωσης. Και κάπου εδώ, σκέφτομαι και γράφω…

Όπως είναι γνωστό, η εισαγωγή σε ΑΕΙ/ΤΕΙ δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Χρειάζεται χρόνο, κόπο, θυσίες και χρήμα (από τους γονείς) για να εξασφαλίσεις τη θέση σου στη σχολή της επιλογής σου. Κι όλα αυτά, γιατί; Για να επιβραδύνονται οι σπουδές σου κάθε τρεις και λίγο, είτε από καταλήψεις με ανούσια αιτήματα είτε από απεργίες με ουσιαστικά αλλά ανέφικτα αιτήματα.  

Κύριε καθηγητά, εσύ που απεργείς επειδή σου κόβουν το μισθό σου, συνταγματικά (όπως μου δίδαξες) έχεις κάθε δικαίωμα να διεκδικείς και να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά σου. Όσο σέβομαι τα χρόνια που έβγαλες τα μάτια σου πάνω από τα βιβλία όμως, άλλο τόσο απαιτώ (και δεν επαιτώ) να σεβαστείς το χρόνο και το διάβασμά μου. Με το να χαθεί άλλη μία εξεταστική (που σίγουρα δε θα είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία) δε θα πέσει ο Υπουργός Οικονομικών σε κατάθλιψη, ούτε θα σε μνημονεύει στην προσευχή του ο Αρχιεπίσκοπος. Χωρίς να θέλω να αναιρέσω το «απεργείν» ως μέθοδο κινητοποίησης, θεωρώ, με τα λίγα που μου έμαθες και τα λίγα ακόμη που σκέφτομαι πως, εν έτη 2012 υπάρχουν πολύ καλύτεροι τρόποι και μέθοδοι να αντιδράσεις στις μειώσεις που σου επέβαλλαν.

Κύριε καθηγητά, αισθάνεσαι αδικημένος με ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει το λειτούργημα και το έργο σου. Μα, φυσικά, όταν σε μια νύχτα αποφασίζεις να απεργήσεις, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου τις επιπτώσεις που μια τόσο μικρή απόφαση μπορεί να έχει στη σταδιοδρομία 20χρονων παιδιών, ποιος περιμένεις να σε σεβαστεί;