Αναζήτώντας το χαμένο χρόνο

 «Κάποιοι άνθρωποι δεν λογαριάζουν τα λεφτά τους μέχρι να τους τελειώσουν. Κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο με το χρόνο τους»

Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Ας υποθέσουμε πως από τη γέννησή μας, μάς προίκιζαν με ένα αόρατο τσουβάλι γεμάτο χρονόσκονη, το οποίο καταδικασμένοι οφείλαμε να κουβαλάμε στην πλάτη μας δεμένο με χρυσές κλωστές. Ανάλογα με την προδιαγεγραμμένη πορεία μας σε αυτόν τον κόσμο, στο τσουβάλι αυτό ανοίγει με τον καιρό μια τρύπα. Στη αρχή, τόσο μικρή, ίσα να επιτρέπει σε ελάχιστους κόκκους χρονόσκονης να ξεγλιστρούν και να χάνονται στον αέρα. Όσο πλησιάζει το τέλος της διαδρομής μας όμως, η τρύπα ανοίγει όλο και πιο πολύ, μέχρι να αδειάσει όλο μας το χρονικό απόθεμα στην άβυσσο του σύμπαντος. Η καταδίκη της ανθρώπινης φύσης είναι αυτή η αίσθηση της απώλειας του χρόνου, που την ύστατη στιγμή μετουσιώνεται σε πλήρη επίγνωση της αξίας του. Αλλά πλέον είναι πολύ αργά…

Σύμφωνα με τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε*, οι άνθρωποι δεν εκτιμούν το χρόνο παρά μόνον όταν τους έχει παραμείνει ελάχιστος. Τότε, αναλογιζόμενοι πόσο άσκοπα τον σπατάλησαν, υποτιμώντας την αξία του, κλαίγονται κι οδύρονται για τα χαμένα χρόνια, τις αναξιοποίητες ώρες, και τα νωθρώς πεπερασμένα δευτερόλεπτα της ζωής τους. Άδικος κόπος, αγαπητέ μελλοθάνατε!

Υπάρχουν πολλοί, που θεωρούν την εργασιομανία, ως αξιοποίηση χρόνου. Κατά την ταπεινή άποψη της συντάκτριας, αυτό είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στην ιστορία του 20^ου αιώνα. Το κύρος, τα λεφτά και η επαγγελματική επιτυχία δε θα κλάψουν πάνω από το άψυχο κουφάρι σου!

Αντιθέτως, η γνώση, οι εμπειρίες, οι άνθρωποι και οι τέχνες μπορούν να σε αποτρέψουν απ’ το να αναζητάς κάπου στο τέλος της ζωής σου το χαμένο χρόνο, σαν ένα Γάλλο φίλο μου –πολύ μαμάκια- που έζησε με την ψευδαίσθηση πως νοσταλγώντας ανακάλυπτε την πραγματικότητα**. Fail!

Εν κατακλείδι, όπως λέει κι ο Δεληβορίας*** σε ένα τραγούδι του :

«Γιατί ο Χρόνος δεν υπάρχει/γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι/και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει/κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή!»

 

 * γερμανός ποιητής (βλέπε Φάουστ)

** Μαρσέλ Προύστ (ο μαμάκιας) – «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο»

***Φοίβος Δεληβοριάς, γοητευτικός τραγουδοποιός