Ο κύκλος των χωρισμένων γυναικών

«Τίποτα δεν τελείωσε, όλα τώρα αρχίζουν», λέω συνεχώς στον εαυτό μου για να απαλύνω τον πόνο... Ο φόβος ενός χωρισμού, είναι τόσο μεγάλος που κρύβει πολλούς μικρούς φόβους μέσα του. Εκείνη η αποφράδα στιγμή, που το γυναικείο σου ένστικτο δε λέει να σταματήσει την εκνευριστική προειδοποίηση. Σαν να έχεις ένα ολόκληρο σύστημα συναγερμού μέσα στο μυαλό σου, που βαράει δυνατά, για να ειδοποιήσει εσένα και τους γύρω σου.

Εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε ένα λάθος, μια εσφαλμένη εντύπωση της μυρωδιάς του μπαρουτιού... Αλλά πού! Η αλήθεια σου χτυπά με τσεκούρι την πόρτα και θες δε θες, θα εισβάλει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι βιάζοντας ότι όμορφο και ξεχωριστό τόλμησες να αισθανθείς.

Κι είναι εκείνη η αλήθεια που σε κάνει να κοιτάζεσαι κατάματα στον καθρέφτη, να κατηγορείς τον εαυτό σου γι’ αυτά που έκανες και δεν έκανες, για εκείνα που ήθελες και κατέπνιξες ή τα άλλα που ποτέ δεν τόλμισες να ξεστομίσεις.

Είναι η ώρα που του λες «Εγώ στη ζωή μου θέλω να χτίζω, όχι να γκρεμίζω», κατηγορώντας τον που σε παρατά στην άκρη του δρόμου πεινασμένη, διψασμένη και γυμνή, βορά στον κόσμο εκεί έξω, που τόσον καιρό αντιμετώπιζες με το τουπέ της ζευγαρωμένης γκόμενας.

Αναρωτιέσαι... «και τώρα φιλενάδα, τι;». Είναι η στιγμή που όλα τα κλισέ επαληθεύονται, ότι ναι, όντως η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος κι εσύ κόκκος της περιμέτρου του. Πάντα ευχόσουν να είσαι στην προνομιούχα θέση της διαμέτρου ώστε να πας πιο γρήγορα απέναντι. Αλλά να σου πω κάτι; Θα ήσουν πολύ μόνη εκεί.

Ο κύκλος υπάρχει, άπιστε Θωμά, και πρέπει να τον διανύσεις όλο, είτε γουστάρεις είτε όχι. Οπότε φρόντισε σύντομα να συμβιβαστείς με την ιδέα, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και με το να τον σπαταλάς σε δάκρυα, υστερίες και καταθλίψεις δεν κερδίζεις τίποτα παραπάνω από το όσκαρ της «Καλύτερης Drama Queen» - κι αυτό αν είσαι τυχερή, υπάρχει βλέπεις ανταγωνισμός!