Tα μάτια που θέλουν να πάνε όπου κι εσύ

Δεν σταματώ ποτέ να ονειρεύομαι. Ακόμα κι όταν, ξεθωριάζεις τον μπιρμπιλωτό ουρανό μου. Κι όταν βουλιάζεις τα χάρτινα νούφαρα, που με τόσο κόπο έφτιαξα – και ξέρεις πως δεν είμαι καλή στη χαρτοκοπτική.

Και ξέρεις επίσης, πως μαζί τους στιγμιαία βουλιάζω κι εγώ. Κι αν το χαρτί στο νερό αχρηστεύεται, έτσι κι εγώ, βράγχια δεν έχω, είμαι άνθρωπος.

Είμαι άνθρωπος, μια ιδιότητά μου που δελεαστικά ερωτεύεσαι και συνάμα αγνοείς. Όπως επιδέξια αγνοείς την εκείνη την τρεμάμενη μεταμεσονύχτια φωνή, που σου εύχεται «καληνύχτα».

Αυτή η καληνύχτα, άνθρωπε, κρύβει τόσες χιλιάδες λέξεις, σκέψεις, ευχές και κατάρες που αν τις ήξερες θα ευχόσουν ποτέ να μην την είχες ακούσει.

Να μην είχες ακούσει ποτέ εκείνη την κοπέλα που αποφάσισε –σε μια στιγμή- να πάει όπου πας κι εσύ. Και είναι βράδια που πιάνεις τον εαυτό σου δεμένο σε μια σιδερένια μπάλα, σαν αυτή που έχουν στα καρτούν οι φυλακισμένοι.

Σε μια φυλακή που εσύ όρισες, και καθρεφτίζεται σε τζάμια αυτοκινήτων, βιτρίνες και ματιές περαστικών. Υπάρχουν και περαστικοί που λένε την αλήθεια άνθρωπε, γιατί τους προσπερνάς;

Γιατί προσπερνάς εκείνα τα μάτια που θέλουν να πάνε όπου κι εσύ;