ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Το Παιχνίδι της Χαράς και άλλα βασανιστικά ερωτήματα»

Ποιος φοβάται το σύνδρομο της Πολυάννας στην Ελλάδα του 2013;

Αν έχετε την τύχη να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει πως ο κόσμος δεν τελείωσε την 21^η Δεκεμβρίου, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, το έκτρωμα που αποκαλούν «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει ακόμα και η πτώση της θερμοκρασίας μένει να μας θυμίζει το μήνα του χρόνου που κάποτε γιορτάζαμε…

Αντικειμενικά τώρα, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Είναι αφορμή για γιορτή. Αφήνοντας το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας κατά μέρους, θα περιοριστώ στο εμπορικά επιφανειακό, καπιταλιστικό για τους φανατικούς αριστερούς, ανούσιο και κενό για τους ψαγμένους κουλτουριάρηδες, που όμως, ειδικά στην περίοδο που διανύει η χώρα μας, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία αναζωπύρωσης των ψηγμάτων χαμόγελου, καλής διάθεσης και στοιχειώδους ευγένειας που μας έχουν απομείνει.

Δε μας κατηγορώ για την κατήφεια, τη μιζέρια και τη θλίψη που μας διακατέχει. Πώς να κρίνεις αυστηρά τόσους ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν να επιβιώσουν με λίγα ή καθόλου χρήματα, απλήρωτοι ή άνεργοι, με οικογένεια και παιδιά ή εντελώς μόνοι…

Ωστόσο, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι άτιμο πράγμα κι εμείς τα κοριτσάκια το μάθαμε από μικρά όταν οι μαμάδες μας -συνήθως με το ζόρι – μας έβαζαν να διαβάσουμε -ή ακόμα χειρότερα, μας διάβαζαν- την Πολυάννα, το καταραμένο «Παιχνίδι της Χαράς» και τους υπόλοιπους τόμους που περιέγραφαν την αδιάφορα πολυτάραχη ζωή της.

Για τα αγόρια και τους τυχερούς που αγνοούν της… Έλενορ Πόρτερ το ανάγνωσμα, η Πολυάννα είναι ο Βασιλάκης Καΐλας της αμερικάνικης κλασσικής παιδικής λογοτεχνίας. Κατατρεγμένη, ορφανή και χτυπημένη από τη μοίρα, ετών επτά, εφευρίσκει ένα παιχνίδι για να αντιμετωπίζει τις κακουχίες της ζωής στο αθώο της μυαλουδάκι. Το ονομάζει «Το παιχνίδι της Χαράς» και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία πάγια κρίση υπεραισιοδοξίας, όπου ακόμα και όταν όλα πηγαίνουν κατά διαόλου, εκείνη πάντα πρέπει να βρίσκει κάτι για το οποίο είναι χαρούμενη και ευγνώμων.

Εάν έκανα κριτική στο βιβλίο, θα το έφερνα σε αντιπαραβολή με το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» και την εφαρμογή του εν λόγω παιχνιδιού στη δική της περίπτωση. Ωστόσο, επειδή ο Σπύρος κάνει καταπληκτική δουλειά στη σελίδα 32 του «Άρθρου», θα το αποφύγω. Άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Εξ απαλών ονύχων, κορόιδευα αυτό το «Παιχνίδι», πεισματικά αρνούμενη να το εφαρμόσω, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της μητέρας μου. Και να, που μετά από λίγα ή πολλά χρόνια, επανέρχομαι και επανατοποθετούμαι.

Σε μια ίσως διασκευασμένη εκδοχή του το «Παιχνίδι της Χαράς», θα μπορούσε να αποτελέσει μια ακτίνα φωτός στη μαυρίλα της εορταστικής -και όχι μόνο- περιόδου. Και εν τέλει, δεν είναι λίγο αλήθεια πως μέσα σε όλες τις αναποδιές, τις αναβροχιές και τα χαλάσματα, μπορούμε να σκεφτούμε κάτι για το οποίο είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει στη ζωή μας;

Καλά Χριστούγεννα!

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Κάλλιο φλώροι, παρά φόροι;»

Εν αναμονή του νέου φορολογικού σχεδίου, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρώγοντας ποπ κορν στον καναπέ μας, ενώ μια χιλιετία πριν…

Αντιλαμβάνομαι, μα δε δικαιολογώ, το συναίσθημα της απάθειας που διακατέχει πλέον την πλειοψηφία των Ελλήνων, σε ό,τι αφορά τα νέα φορολογικά μέτρα και όχι μόνο. Ναι, έχουμε απηυδήσει, το βιοτικό μας επίπεδο έχει γίνει ένα με τον πάτο και τα όνειρά μας στοιβάζονται σε λίστες αναμονής και ελπίδας. Ένας ολόκληρος λαός μαζικά έχει πατήσει το κουμπί του Fast-forward, ευελπιστώντας πως στο μέλλον τα πράγματα θα φτιάξουν. Κι αναρωτιέμαι, πως; Θέτοντας έναν αυτόματο πιλότο σε λειτουργία ή μήπως με το να αφεθούμε στα… πλαδαρά –συνήθως- μπράτσα πολιτικών και λοιπών παραγόντων;

Μια νέα αρχή, υπόσχεται η κυβέρνηση, θέτοντας μηδενική βάση στην εκπόνηση του φορολογικού νομοσχεδίου. Κοινώς, το μηδέν θα κάνουν κύκλο και εκεί μέσα θα (μας) χορεύουν. Το σίγουρο είναι πως, όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που εργάζονται για 300 ή 400 ευρώ δεν νοείται να του βουτάς το 45% ούτε για να φτιάξεις πεζοδρόμια, ούτε καν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Άλλωστε, αυτά είναι τα ευρωπαϊκά πρότυπα που… μας «έταζαν»; Ή μήπως ξέχασαν με βάση ποιους μισθούς αντιστοιχούν τα εν λόγω ποσοστά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και ενώ συλλογίζομαι πως και να βγούμε για πολλοστή -εις τον κύβο- φορά στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε , κανενός το αυτί δε θα ιδρώσει, θυμήθηκα την ιστορία της Λαίδης Γκοντάιβα (Lady Godiva).

Η εν λόγω κυρία ήταν χαρωπή κι αποκατεστημένη σύζυγος του κόμη της Μερκίας, ευγενής και του λόγου της, κάπου στα μέσα του 11^ου αιώνα. Σύμφωνα με τον χρονικογράφο Ρότζερ του Ουέντοβερ, ο κόμης την είχε ακούσει από την εξουσία και επέβαλλε τσουχτερότατους φόρους στους κατοίκους της περιοχής. Η Λαίδη όμως, που είχε και πολιτική συνείδηση και ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλανθρωπίας, τον άρχισε στην κρεβατομουρμούρα και τους λυσσιστρατισμούς, προσπαθώντας να τον πείσει να μειώσει τη δυσβάσταχτη φορολογία.

Αν και πολλά λένε για τους Άγγλους, ο Κόμης την ήθελε τη γυναικούλα του, και προκειμένου να θυσιάσει τη συζυγική κλίνη στο βωμό της εξουσίας, της υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιούσε το αίτημά της εάν εκείνη ίππευε γυμνή στους δρόμους της πόλης. Όπερ και εγένετο λοιπόν. Και όπως λέει και η αγγλική φράση, η Λαίδη Γκοντάιβα, έσωσε την ημέρα.

Όλα αυτά συνέβησαν πριν από μία περίπου χιλιετία σε μία κομητεία. Σε ένα… (τύποις) δημοκρατικό κράτος, εν έτη 2012, κανείς δε θα ξεβρακωθεί για το κοινό καλό;