ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Το Παιχνίδι της Χαράς και άλλα βασανιστικά ερωτήματα»

Ποιος φοβάται το σύνδρομο της Πολυάννας στην Ελλάδα του 2013;

Αν έχετε την τύχη να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει πως ο κόσμος δεν τελείωσε την 21^η Δεκεμβρίου, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, το έκτρωμα που αποκαλούν «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει ακόμα και η πτώση της θερμοκρασίας μένει να μας θυμίζει το μήνα του χρόνου που κάποτε γιορτάζαμε…

Αντικειμενικά τώρα, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Είναι αφορμή για γιορτή. Αφήνοντας το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας κατά μέρους, θα περιοριστώ στο εμπορικά επιφανειακό, καπιταλιστικό για τους φανατικούς αριστερούς, ανούσιο και κενό για τους ψαγμένους κουλτουριάρηδες, που όμως, ειδικά στην περίοδο που διανύει η χώρα μας, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία αναζωπύρωσης των ψηγμάτων χαμόγελου, καλής διάθεσης και στοιχειώδους ευγένειας που μας έχουν απομείνει.

Δε μας κατηγορώ για την κατήφεια, τη μιζέρια και τη θλίψη που μας διακατέχει. Πώς να κρίνεις αυστηρά τόσους ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν να επιβιώσουν με λίγα ή καθόλου χρήματα, απλήρωτοι ή άνεργοι, με οικογένεια και παιδιά ή εντελώς μόνοι…

Ωστόσο, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι άτιμο πράγμα κι εμείς τα κοριτσάκια το μάθαμε από μικρά όταν οι μαμάδες μας -συνήθως με το ζόρι – μας έβαζαν να διαβάσουμε -ή ακόμα χειρότερα, μας διάβαζαν- την Πολυάννα, το καταραμένο «Παιχνίδι της Χαράς» και τους υπόλοιπους τόμους που περιέγραφαν την αδιάφορα πολυτάραχη ζωή της.

Για τα αγόρια και τους τυχερούς που αγνοούν της… Έλενορ Πόρτερ το ανάγνωσμα, η Πολυάννα είναι ο Βασιλάκης Καΐλας της αμερικάνικης κλασσικής παιδικής λογοτεχνίας. Κατατρεγμένη, ορφανή και χτυπημένη από τη μοίρα, ετών επτά, εφευρίσκει ένα παιχνίδι για να αντιμετωπίζει τις κακουχίες της ζωής στο αθώο της μυαλουδάκι. Το ονομάζει «Το παιχνίδι της Χαράς» και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία πάγια κρίση υπεραισιοδοξίας, όπου ακόμα και όταν όλα πηγαίνουν κατά διαόλου, εκείνη πάντα πρέπει να βρίσκει κάτι για το οποίο είναι χαρούμενη και ευγνώμων.

Εάν έκανα κριτική στο βιβλίο, θα το έφερνα σε αντιπαραβολή με το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» και την εφαρμογή του εν λόγω παιχνιδιού στη δική της περίπτωση. Ωστόσο, επειδή ο Σπύρος κάνει καταπληκτική δουλειά στη σελίδα 32 του «Άρθρου», θα το αποφύγω. Άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Εξ απαλών ονύχων, κορόιδευα αυτό το «Παιχνίδι», πεισματικά αρνούμενη να το εφαρμόσω, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της μητέρας μου. Και να, που μετά από λίγα ή πολλά χρόνια, επανέρχομαι και επανατοποθετούμαι.

Σε μια ίσως διασκευασμένη εκδοχή του το «Παιχνίδι της Χαράς», θα μπορούσε να αποτελέσει μια ακτίνα φωτός στη μαυρίλα της εορταστικής -και όχι μόνο- περιόδου. Και εν τέλει, δεν είναι λίγο αλήθεια πως μέσα σε όλες τις αναποδιές, τις αναβροχιές και τα χαλάσματα, μπορούμε να σκεφτούμε κάτι για το οποίο είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει στη ζωή μας;

Καλά Χριστούγεννα!