Του ύψους και του βάθους

Η ανυπαρξία της ομοιογένειας σε μια γενιά ανθρώπων που αμφιταλαντεύεται μεταξύ καναπέ και πολυπραγμοσύνης 

Κάθε γενιά που κάνει το πέρασμά της από τις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας αφήνει το στίγμα της. Από εκεί που το άφησε, η επόμενη συνεχίζει και το πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω. Στους καιρούς των ισχνών αγελάδων που διανύουμε, το στίγμα που μας άφησε η προηγούμενη γενιά είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Από τη μία, μας κληροδότησε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικοπολιτικής μας υπόστασης, την αντίληψη των εύκολων λύσεων, της ανεύθυνης λογικής του να πράττεις χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου και μιας χαλαρής μα ταυτόχρονα, ενοχοποιημένης, αντιμετώπισης του εαυτού σου και των γύρω σου. Από την άλλη όμως, ας μην είμαστε αχάριστοι. Είναι η γενιά που έθεσε κάποιες βάσεις, στις οποίες αν πατήσουμε σήμερα, μπορούμε να βάλουμε σε μια επιμελώς ατημέλητη τάξη το χάος που επικρατεί. Ή τουλάχιστον θα μπορούσαμε, αν υπήρχε μια ομοιογένεια στους στόχους και τις ατομικές επιδιώξεις  που συλλογικά, θα μπορούσαν να συνάδουν στην πραγματοποίηση του προαναφερθέντος οράματος. Το πρόβλημα έγκειται στην ύπαρξη ή μη φιλοδοξίας (με την υγιή έννοια), θέλησης και όρεξης για δημιουργία. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο πολιτικό, όσο κοινωνικό, ψυχολογικό και φιλοσοφικό.

Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι τα μέλη που αθροίζουν την παρούσα νέα γενιά ως, ένα ετερόκλιτο σύνολο νέων ανθρώπων με ετερόκλιτες επιδιώξεις, και επιθυμίες. Και αυτό θα μου πεις, βασιζόμενος στην αρχή της ατομικότητας, είναι λογικό, επόμενο και θεμιτό. Ωστόσο, εν απουσία μιας στοιχειώδους κοινής ιδέας (όχι απαραίτητα πολιτικής – με την κομματική έννοια τουλάχιστον, το διευκρινίζω) πώς θα ξεκολλήσουν πρώτα τα μυαλά μας κι έπειτα τα σώματά μας από το βούρκο που μακροχρόνια δημιουργήθηκε;

Κοιτάζω γύρω μου, τους φίλους, τους γνωστούς ή ακόμα κι αυτούς που δεν ξέρω, αλλά έχω ακούσει. Και καταλήγω στο συμπέρασμα πως, δύο είναι οι μεγάλες κατηγορίες στις οποίες θα μπορούσα να εντάξω τη νέα γενιά. Σε αυτούς των οποίων ο καναπές έχει κάνει λακκούβα και η ταβανοσκόπηση μετά μαύρων δακρύων αποτελεί καθημερινή ασχολία και των άλλων, που κάνουν (πενιχρά αμειβόμενοι) τρεις δουλειές για να τα  βγάλουν πέρα και στον ελεύθερό τους χρόνο σπουδάζουν. Είμαι σκληρή, ναι. Θα μου πεις πως, υπάρχει ανεργία, θα μου πεις πως τα πτυχία σου δε σε βοήθησαν να βρεις τη δουλειά που ονειρευόσουν, θα μου πεις επίσης πως, δεν είναι στο χέρι σου. Στην ουσία ξέρεις τι κάνεις;

Εξομοιώνεσαι με εκείνους που σου έλεγα πριν. Με αυτή τη γενιά των εύκολων λύσεων, που ήθελε τη φρουτόκρεμα στο πιάτο και ντάντεμα μέχρι τα τριάντα. Που ήθελε να παίρνει επίδομα επειδή μας κάνει την τιμή και αναπνέει και που, η μεγαλύτερη καταξίωσή της ήταν να αποκτήσει ρετιρέ (με στεγαστικό δάνειο) και ένα καλό αυτοκίνητο (επίσης με δάνειο).

Γεγονός είναι πως, οι συνθήκες είναι δύσκολες, πως καθένας εγκλωβίζεται στον μικρόκοσμο των προσωπικών του προβλημάτων και ακόμη, αναπόφευκτα επηρεάζεται από το κλίμα αρνητισμού και απαισιοδοξίας. Ωστόσο, θυμήσου αυτό που πολλοί βροντοφωνάζουν αυτή την περίοδο : τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου πραγματοποιήθηκαν υπό συνθήκες πίεσης. Στις τέχνες, τον πολιτισμό, την επιστήμη, την ιστορία, πληθώρα παραδειγμάτων αποδεικνύουν πως η βολή και η άνεση επαναπαύουν ενώ οι αντίξοες συνθήκες προβληματίζουν δημιουργικά.

Άλλωστε φιλοσοφικά ορμώμενη σου υπενθυμίζω πως, ο σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου έγκειται στην ανάγκη και την πραγμάτωση της δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα. Μη πας κόντρα στη φύση σου.